Beste leensters, leners en andere belangstellenden,

Elk jaar vinden in maart deze beide terugkerende ‘evenementen’ plaats, Internationale Vrouwendag op 8 maart en De boekenweek meestal in de 2e helft van de maand.

Eén wereld, duizend vrouwen is dit jaar het thema voor Internationale Vrouwendag 2024 en gaat over de verschillen én overeenkomsten tussen vrouwen in Nederland maar vanuit verschillende culturen. Daarbij zijn subthema’s die gaan over culturele verschillen bij geboorte, huwelijk, werk en de dood. Alle vrouwen zijn uniek en verschillend, maar hebben ook overeenkomsten. Met het thema ‘Eén wereld, duizend vrouwen’ kunnen vrouwen elkaar inspireren en van elkaar leren. Om dit vorm te geven vinden allerlei activiteiten door het hele land plaats en ook digitaal, bijvoorbeeld: van 8 t/m 17 maart kun je gratis kijken naar films over krachtige vrouwen via HER Film Festival. HER staat voor Health, Empowerment and Rights: belangrijke thema’s die wereldwijd spelen rond de positie van vrouwen. Door verhalen van krachtige vrouwen te delen, wordt er meer bewustwording, verbinding en actie gecreëerd. Die kunnen vrouwen inspireren de leiding te nemen over hun eigen leven.

Het Literatuurmuseum presenteert op 8 maart een nieuw kunstwerk: Het Conversatiestuk. In opdracht van het museum portretteerde beeldend kunstenaar Renske van Enckevort de schrijfsters Hanna Bervoets, Maartje Wortel, Niña Weijers, Nina Polak, Marjolijn van Heemstra, Lieke Marsman, Ellen Deckwitz, Maurits de Bruijn en Alma Mathijsen. Deze vriendengroep maakt deel uit van een literaire generatie waarin vrouwelijke auteurs, meer dan voorheen, op de voorgrond treden. Het museum wil een moderne en vrouwelijke tegenhanger hebben van het in 2019 aangekochte schilderij De Herenclub, een ‘Damesclub‘ in een weergave van een vriendenkring die verder reikt dan de fysieke begrenzing van het doek: een groep die middenin de samenleving staat en geen enkel gespreksonderwerp schuwt. Beide groepsportretten horen in de traditie van Conversatiestukken; informele groepsportretten die in de 17de eeuw in de Lage Landen zijn ontstaan.

De Boekenweek 2024 vindt plaats van 16 t/m 24 maart. Het thema dit jaar is ‘. Iedereen maakt deel uit van een familie. Veel hangt samen met familie, maar familie is soms niet alles, je kunt elkaar ook kwijtraken of erger. Als familie ter sprake komt, komen meestal allerlei verhalen los. De literatuur kent dan ook veel familieverhalen. Op de website van de boekenweek worden uitgebreid aanbevelingen gedaan om te kunnen kiezen uit boeken over familie.
Sinds 1932 is de Boekenweek hét jaarlijkse feest om de liefde voor het boek vieren in en met boekhandels, uitgeverijen, auteurs, bibliotheken en de media. Daar wordt van alles georganiseerd, m.n. ook ontmoetingen met schrijvers. De Boekenweek is ontstaan om zoveel mogelijk mensen te inspireren nieuwe boeken te kopen en lezen.
Meer info: https://www.boekenweek.nl

Onlangs uitgebrachte titels
–  In de bibliotheek hebben we met de leesgroep eerder dit seizoen de klassieker De tienduizend dingen van Maria Dermoût gelezen. Deze maand is het opnieuw uitgegeven. Het verhaal speelt zich af op een Moluks eiland in de nadagen van de Nederlandse kolonisatie. Felicia, ‘mevrouw van Kleyntjes’, woont er alleen met haar bedienden op een afgelegen plantage aan een baai. Met weemoed maar berustend in haar lot herinnert ze zich de doden en de levenden, en ziet ze een veelvoud van dingen aan zich voorbijgaan – van de kleinste voorwerpen, de schelpjes van het strand, tot de omringende mensen. Meer dan alleen een levendig portret van een voorbije tijd is de roman een tijdloze verkenning van het menselijk leven.
– Nog een roman over Nederland en Indonesië: Aisha Dutrieux is schrijfster en voormalig rechter. Ze schreef eerder Het leven noemen en Wees niet bang. Wat wij verzwijgen van Aisha Dutrieux is een autobiografische roman over de Nederlands-Indische zwijgcultuur en het overschrijden van grenzen. Na het overlijden van haar oom gaat Mia naar zijn appartement. Het is er leeg, vies en schimmelig. Vijfentwintig jaar geleden zagen ze elkaar voor het laatst. De dag dat ze haar ouders vertelde wat zich tussen hen had afgespeeld, viel haar Indische familie uiteen. Ze begint de woning leeg te halen en schoon te maken. Ondertussen praat ze tegen haar oom, vertelt hem hoe haar leven is verlopen en vraagt zich af welk leven hij heeft geleid. En ze ontrafelt welk aandeel het Indische zwijgen heeft gehad in de geschiedenis van haar familie, en in haar eigen verleden. Een ontroerend, schrijnend en kwetsbaar verhaal.
– In Dans dans revolutie beschrijft  Dans, dans, revolutieeen fictieve, gruwelijke oorlog die veel lijkt op die in Oekraïne. De roman laat zien hoe makkelijk het is om weg te kijken. Oekraïne is het moederland van Lisa’s oma, en in haar debuutroman Aleksandra ploos ze die kant van de familiegeschiedenis uit. Het boek verscheen een paar maanden voor de Russische invasie van Oekraïne in 2022 en bood veel inzicht in de historische en geopolitieke achtergronden van de oorlog, die al speelt sinds 2014. ‘Onze dans is als een heel smal steegje,’ schrijft Lisa Weeda in haar bijna magische vertelling, waarin zij het gevecht aangaat met de medeplichtigheid aan oorlog, ‘waar je zijlings nog net je lichaam doorheen kan proppen om aan de andere kant van iets te geraken. Weg van het kwaad, dichter bij de lichte dingen van het leven. Onze dans heeft vele mensen geholpen, en ons altijd op het nippertje gered.’
– In het oog, de nieuwe roman van Marijke Schermer “is goedkoper dan therapie, en misschien wel doeltreffender.”, schrijft Trouw als kop van haar recensie. En verder: “Je kun het lezen en herlezen terwijl je over je eigen leven nadenkt. Door de relatie van Nicola en Louis bloot te leggen, laat Marijke Schermer zien welke nieuwe moge­lijkheden zich aandienen als je aangeleerd ­gedrag durft te bevragen.” Het verhaal begint op het moment dat Nicola hoort dat de aanvraag voor haar onderzoek is afgewezen. Uitgerekend op die dag is haar vriendin Bee haar ondoorgrondelijkheid zat en vertrekt. Dat verlies brengt eerdere verliezen naar de oppervlakte bij Nicola, een vrouw die floreert als onderzoeker, maar zich het comfortabelst voelt als ze zelf in de schaduw blijft. Eind april is er een ILFU Book Club met Marijke Schermer over In het oog. ( https://ilfu.com/agenda/ilfu-book-club-marijke-schermer)
– Maskerziel is een autobiografische roman van actrice en theatermaakster Dolan Yurdakul, waarin ze vertelt over een/haar familie waarin tot aan de derde generatie sporen van een migratietrauma doorlopen. Het zijn mensen, die veel verdriet kennen, en die zichzelf nieuwe gewoonten en persoonlijkheden hebben moeten aanmeten om in Nederland te passen; mensen met maskers. De roman laat heel inzichtelijk de verscheurdheid zien van velen die een moeder- en een vaderland hebben, maar ook de autonomie van de auteur.
– Bloedlijn is de nieuwe historische roman van Simone van der Vlugt. Dit keer over machtsstrijd en een onmogelijke liefde in een middeleeuws familie-epos met Koning Willem II en Floris V. Zowel de levens van de hoogste kringen als die van het gewone volk worden beeldend beschreven.
– In van Rosanna ten Have is Suzanne  het enige kind dat ooit zakte voor haar zwemdiploma. Twintig jaar later ziet haar life coach dat als een aanleiding voor haar passieve levensinstelling en sociale isolement. De coach dringt aan om weer te gaan zwemmen, om zo in contact met haar emoties en met anderen en te komen. Ze waagt de sprong in het diepe.

Vertaalde romans
– Over  van Susan Taubes: “de vertaling van haar autobiografische roman Scheiden was al een fijn ontregelende (her)ontdekking, Susan Taubes’ (1928-1969) recent ontdekte, postume novelle Treurzang voor Julia blijkt minstens zo sterk. In deze compacte tragikomedie volgen we het leven van Julia Klopps, van haar Midden-Europese kindertijd in een verarmend landhuis, tussen opgezette dierenkoppen en even versufte bourgeoisouders, via adolescentie en eerste liefdesaffaires, tot de (hier) droefstemmende berusting van moederschap en huwelijksleven. Maar het is vooral de verteller die de show steelt. Een ongrijpbare superegoachtige instantie, deels moederkloekbeschermengel, deels verongelijkt spookneefje van Humbert, die haar levensloop beschrijft en becommentarieert. In soms barokke zinnen, vol liefdesbetuigingen, tirades en wanhopige smeekbedes, die het geheel een haast Nabokoviaanse allure verlenen.” (VPRO-gids)
– De zaaier wordt omschreven als een geweldige klassieker van de Afro-Amerikaanse  (1947-2006), schrijfster van baanbrekende romans en als een apocalyptische roman voor apocalyptische tijden. De zaaier is geschreven in1994 en nu vertaald. Het verhaal volgt de 15-jarige Lauren Olamina in een parallel 2024, hoe ze de door armen en pyromane drugsverslaafden belegerde omheinde gemeenschap nabij Los Angeles ontvlucht, om met een groepje gelijkgestemden door een door klimaatverandering geteisterde Mad Max-woestenij naar een veiliger oord te trekken. Daarbij gehinderd door ‘hyperempathie’ (ze voelt andermans genot én pijn), en gesteund door haar zelfontwikkelde religie, Aardezaad, met als motto ‘God is Verandering’. Een raak en wijs nachtmerrieavontuur.
Een leuke ontdekking: de vertaling is mede van de hand van een goede bekende van onze bibliotheek, Reshma Jagernath.
– Nu in november van Josephine Johnson maakt net als De zaaier deel uit van de Schwob-Lenteactie, een vergeten klassieker die het verdient herontdekt te worden. Arnold Haldmarne vertrekt met zijn vrouw en drie dochters van de stad naar het platteland om een nieuw leven op te bouwen. Het zijn de crisisjaren in het Amerikaanse Midwesten en het gezin worstelt met het zware leven op hun boerderij, waar droogte zich meester maakt van het land. Marget, de middelste dochter, blikt terug op die beproevingen: de dorst van het land dat wacht op de regen die maar niet valt; en de dorst van de mensen die verlangen naar verbinding, liefde en rechtvaardigheid, en naar brood op de plank. Josephine Johnson schetst een genuanceerd portret van een familie die worstelt met armoede en zich teweerstelt tegen de verraderlijkheid van het klimaat. Haar scherpe observaties over klasse, ras, gender en klimaat zijn bijna negentig jaar later nog net zo urgent.
– Kort nadat Leslie Jamison moeder is geworden van een dochter komt er abrupt een einde aan haar huwelijk. Ze wordt verscheurd door beide gebeurtenissen samen. Scherp en onverschrokken vertelt de Amerikaanse schrijfster in  haar eigen gevoelens, twijfels, angsten en falen. Ze zoekt naar antwoorden op moeilijke levensvragen: Hoe gaan we om met verlies? Durven we voor onszelf te kiezen na de pijn die we anderen hebben aangedaan? Hoe gaat een vrouw om met de benauwende verwachting alles tegelijk te moeten zijn: moeder, schrijver, docent, dochter en geliefde? En hoe laat je nieuwe liefde en hoop toe op de scherven van een huwelijk dat ooit van liefde en hoop vervuld was? Over Leslie Jamison is men in de pers al vaker enthousiast. Om een idee te geven: ze wordt vergeleken met Joan Didion en Susan Sontag.
– Sara Nović is een Amerikaans(-Kroatische) schrijfster, vertaler en professor creatief schrijven. Daarnaast is ze ook een dovenrechtenactiviste en heeft geschreven over de uitdagingen waarmee ze als dove romanschrijfster te maken heeft gehad. Haar meest recente roman, Zoals onder water, gaat over een levendige dovengemeenschap, een dovenschool waarvan de leerlingen een normaal leven willen leiden, met eerste liefdes, tentamens en ouders die niet steeds voor hen bepalen wat ze nodig zouden hebben. Een aantal van hen zijn: een opstandig leerling die van een reguliere school komt, de populairste jongen van de school wiens leven op z’n kop wordt gezet door de geboorte van een zusje dat wel kan horen, en het schoolhoofd dat zelf een horend kind van dove ouders. Zij vecht voor het voortbestaan van zowel de school als haar huwelijk, maar het lijkt onmogelijk om allebei te redden. Haar positie komt op losse schroeven te staan wanneer drie leerlingen van haar school vermist worden.
– De rode stukken  is de autobiografie van een rechtszaak. Op een novembermiddag wordt schrijfster, essayiste en dichteres Maggie Nelson gebeld door haar moeder: de zaak rondom de onopgeloste moord op Maggies tante Jane wordt heropend. Aangenomen werd dat Jane in 1969 het slachtoffer was geworden van een beruchte seriemoordenaar, maar de zaak werd nooit opgelost. Nu is er met behulp van DNA-onderzoek nieuw bewijs gevonden en lijkt een arrestatie aanstaande. Maggie Nelson volgt het onderzoek en de rechtszaak samen met haar moeder. Het zet haar aan het denken over geweld tegen vrouwen, over de deken van angst die haar jeugd en familie overschaduwde – en over haar eigen complexe verhouding tot haar moeder en de rest van haar familie. Maggie Nelson schreef o.a. de veelgeprezen boeken De Argonauten en Over vrijheid.
– Waar we gaan is nacht is de historische debuutroman van de Amerikaanse Tracey Rose Peyton over zes tot slaaf gemaakte vrouwen die in opstand komen tegen de plantage-eigenaar. Ze zijn dan wel gekocht, maar ze weigeren bezit te zijn. Het speelt zich af in Texas, 1852. De zes vrouwen wonen en werken op een noodlijdende plantage. ’s Nachts glippen ze uit hun hut en komen met andere tot slaaf gemaakten in het bos bij elkaar. Hun eigenaren – die zij de Lucy’s noemen, naar Lucifer – hebben namelijk plannen om de plantage winstgevend te maken, die verregaande gevolgen voor hen zullen hebben. Elke vrouw staat daardoor voor de keuze: afzijdig blijven óf met de rest samenspannen tegen de Lucy’s, wat veel gevaar met zich meebrengt.
– Schoon van de Chileense Alia Trabucco Zerán begint met een onontkoombaar feit: er is een meisje gestorven. Estela heeft haar moeder in het zuiden van Chili verlaten om te gaan werken bij een gezin in Santiago, waar ze schoonmaakt en hun dochtertje opvoedt. Ze beschrijft de familie waarvoor ze zorgt, haar eigen familie die ze op het platteland achterliet, en de eenzaamheid, die zo ernstig is dat ze een nauwe relatie opbouwt met een zwerfhond die regelmatig langskomt. Langzamerhand komen de scheve machtsverhoudingen tussen haar en het gezin bloot te liggen en wordt duidelijk hoe onzichtbaar de rol van inwonende huishoudster is. Er is niemand die echt naar Estela luistert of zich voor haar ideeën interesseert. In de loop van zeven jaar verandert haar ogenschijnlijk simpele leven in een repetitieve en uiteindelijk gewelddadige nachtmerrie door haar emotionele afstomping, haar woede en de uitputting.
– speelt zich af op het dak van een flatgebouw in Manhattan tijdens de covid-pandemie. Na een week in lockdown beginnen de bewoners – van wie sommigen elkaar nauwelijks kennen – in het geheim samen te komen op het dak om elkaar verhalen te vertellen. Elke avond komen er meer bewoners bij, die plaatsnemen op stoelen, kratten en omgekeerde emmers, en langzamerhand worden ze echte buren. Margaret Atwood wordt aangegeven de schrijfster te zijn (waarschijnlijk vanwege de alfabetische volgorde), maar ze blijkt niet de enige te zijn. De verrassende twist in de roman is dat elk personage van deze groep heel verschillende New Yorkers wordt beschreven door een andere literaire stem. Het zijn er elf, waarvan 8 vrouwen: Margaret Atwood, Candace Bushnell, Emma Donoghue, Louise Erdrich, Rachel Kushner, R.O. Kwon, Celeste Ng en Nora Roberts. Zou je hun verschillende aanpak en stijl terugvinden in de roman?

Poëzie: –

Verhalen
– Claire Keegan is een Iers schrijfster, bekend geworden om haar korte verhalen. “Hoe leg je in een paar regels uit waarom het werk van Claire Keegan tot de buitencategorie behoort? De drie verhalen in Op het allerlaatste moment zijn zó goed dat je er na afloop een beetje stil van bent. Waarna je ongelofelijk baalt dat je ze uit hebt. Neem alleen al het eerste verhaal, over Cathal die Sabine ten huwelijk vraagt maar schrikt als de verhuiswagen arriveert en ze overal in huis foto’s neerzet van mensen die hij niet kent. ‘…en ze zag er anders uit zonder make-up, ze liep rond in een trainingspak, zwetend en dingen optillend…’ Bedrieglijk eenvoudig, maar de onderhuidse spanning is in vrijwel elke zin voelbaar. Beter dan Keegan wordt het niet.” (VPRO-gids). Claire Keegan schreef ook korte romans, juweeltjes: Pleegkind en Dit soort kleinigheden. Beiden zijn verfilmd.
– Machteld Siegmann werd bekend met haar debuutroman De kaalvreterover een Joods meisje dat in 1942 ondergebracht wordt bij een liefdevol, gelovig boerengezin en zich aan haar pleegouders hecht. Ook in haar verhalenbundel Aloha vertelt ze over de lichte en donkere kant van de menselijke zoektocht naar verbinding. Een enkele ontmoeting kan je leven op z’n kop zetten. Vooral de onverwachte ontmoetingen, die anders lopen dan je denkt. Veel van de verhalen in Aloha gaan over zulke ontmoetingen-op-het-tweede-gezicht.

Non-fictie
– Vorige maand over het hoofd gezien (hoe dat kan begrijp ik niet helemaal), een essaybundel samengesteld door  over het werk van Anjet Daanje: Over leven, dood en bramenjam. De bundel is uitgegeven ter gelegenheid van de uitreiking van de Constantijn Huygensprijs aan de Groningse schrijfster . “‘Magistraal’, ‘onvergelijkelijk epos’, ‘betoverend’, ‘literair monument’, ‘de onsterfelijkheid van grote literatuur’: de superlatieven vliegen je om de oren bij het lezen van de pas verschenen essaybundel over het (veelzijdige MD) oeuvre van Anjet Daanje. Dat klinkt alsof de schrijvers Daanje adoreren – en in zekere zin is dat zo. Maar de essays bieden tegelijk wel degelijk interessante perspectieven op haar leven en werk. Daanje werd lange tijd niet breed opgemerkt, maar sinds de verschijning van De herinnerde soldaat (2019) en zeker sinds Het lied van ooievaar en dromedaris (2022) is ze overal. Of, beter gezegd, de lof voor haar is overal…” voor haar buitengewone verteltalent. De essays zijn van Beatrice de Graaf, Marie-José Klaver, Maaike Meijer, Iduna Paalman, Rik Peels en ‘last bus not least’ Yentl van Stokkum.
– In  onderzoekt Sarah Sluimer haar eigen leven. Het is een verslag van alle transformaties die een vrouw in deze tijd doormaakt wanneer ze moeder wordt, carrière maakt, een huwelijk aangaat en zich moet verhouden tot haar eigen verleden. Ze probeert een weg te vinden voor haarzelf en haar gezin. Ze beschrijft zowel het dagelijkse geploeter als de grote schoonheid die ze in het kleine leven vindt, maar daarnaast ook de strijd die vrouwen moeten voeren om een gelijkwaardig leven te kunnen leiden. Op 6 maart is ze een van de sprekers tijdens een avond in de Balie (A’dam) naar aanleiding van Geef je over, waarin het gezin belicht en besproken wordt in al zijn facetten. In de aankondiging staat: ”In Geef je Over: Een Modern Leven maakt schrijver Sarah Sluimer van het beschrijven van gezinsleven een literair kunstwerk, waarmee ze de waarde van het gezin en ouderschap verhoogt.”
– Rond deze tijd verschijnt Kapitalisme en seksisme, een pamflet van Doortje Smithuijsen. Ze analyseert aan de hand van persoonlijke ervaringen hoe schijnbaar onschuldige fenomenen als moedervloggers en Rocycle onderdeel zijn van een systeem dat vrouwen blijft marginaliseren. Ze laat zien hoe moeilijk het is om als vrouw binnen dit systeem vrije keuzes te maken. Binnen het kapitalisme wordt de ongelijkheid tussen man en vrouw schaamteloos uitgebuit. Ze leven in een wereld die rijker wordt aan wellness, maar steeds armer aan autonomie en onderlinge verbinding. Op 2 maart komt Doortje Smithuijsen naar de Utrechtse Boekenbar en op 8 maart (internationale vrouwendag) is er een de Balie (A’dam) een avond naar aanleiding van haar ‘pamflet’ en stelling ‘Kapitalisme is slecht voor vrouwen’.
– In Hormonen en vrouwen beschrijft  alle fases waarin het lichaam van een vrouw drastische hormonale veranderingen doormaakt: de menstruele cyclus, het gebruik van de pil, en de perioden rondom de zwangerschap en de menopauze. Wat is de impact van deze veranderingen op hersenen, gedrag en emoties? Gelardeerd met herkenbare ervaringsverhalen

Activiteiten in Utrecht en daarbuiten:
– Op zondag 10 maart is er in literair theater Salon Saffier een middag met een portret van  (1916-1991), een van de belangrijkste schrijfsters van Italië. Ze schreef een zeer divers oeuvre – fictie, non-fictie, essays en toneelstukken. Haar werk is wereldwijd vertaald, vanaf 1965 in het Nederlands, en gewaardeerd. Zeer recent kwam een nieuwe vertaling van haar befaamde herinneringsroman Familielexicon uit. Familierelaties, politiek en filosofie zijn terugkerende thema’s in haar teksten. In haar autobiografisch proza richt ze zich sterk op het geheugen als instrument. Ze werd geboren in Palermo, als Natalia Levi, vijfde en jongste kind van een Joodse vader (wetenschapper) en een katholieke moeder. Ze begon al vroeg met schrijven en leerde er haar eerste man, slavist en verzetsstrijder Leone Ginzburg kennen. Ze overleed in Rome, waar ze gedurende haar laatste levensjaren als lid van de communistische partij gekozen werd in het Italiaanse parlement. Er zal een voordracht worden gehouden door actrice Marjan Volbeda en vertaler Jan van der Haar.
Meer info:  https://www.salonsaffier.nl/Programma+informatie.php?id=323&nav=2
– Vanuit Bibliotheek Neude (Utrecht) gaat de VPRO weer een wekelijks boekenprogramma maken, VPRO Boeken. Daarin zal programmamaakster Lotje IJzermans schrijvers interviewen van literaire fictie en non-fictie van dat moment. In de eerste afleveringen zijn onder anderen te gast: Rinske Bouwman met Een soort Eelt, Lisa Weeda met Dans, dans, revolutie, Simone Atangana Bekono met haar dichtbundel Marshmallow.
Meer info: https://www.vprogids.nl/boeken/lees/artikelen/2024/VPRO-boeken-is-terug-met-Lotje-IJzermans.html
– Museum de Fundatie toont t/m 26 mei in haar entree en vide een aantal van de grote doeken van Ruthi Helbitz Cohen. De zes meter lange doeken zijn deels beschilderd, deels met collageachtige elementen beplakt. Tussen deze werken hangt haar Veil of Tears, een gordijn dat is samengesteld uit goudkleurige tranen, gemaakt in de Israëlische stad Ramla samen met Palestijnse en Joodse vrouwen. De tranen lijken in eerste instantie te verwijzen naar (vrouwelijk) leed, maar als geheel vormen ze een sluier die niet alleen bedekt en versiert maar ook beschermt. Ruthi woont en werkt in Israël. In haar werk onderzoekt ze de actuele condition humaine, of liever de condition féminine. Haar doeken en installaties zijn gevuld met half-doorzichtige vrouwenlichamen, omgeven door planten, dieren of losse lichaamsdelen. Zoals een wetenschapper een dier ontleedt, zo haalt zij lichamen uit elkaar en voegt deze daarna weer samen als een puzzel die net niet helemaal klopt. Haar figuren zijn geen portretten maar archetypes. Haar werk reflecteert op het gruwelijke, de afgronden die wij allemaal in ons bergen, maar op een speelse, poëtische, vaak humoristische manier.

Bibliotheeknieuws:
– In maart zal de bibliotheek open zijn op de aangegeven tijden.
Iedereen die wil komen rondkijken en/of boeken lenen en terugbrengen is van harte welkom.
– Met enige regelmaat krijgen wij mails met de vraag naar een leesgroep voor jonge vrouwen. Er is op dit moment een groep die haar bijeenkomsten (deels) in de bibliotheek wil gaan houden (heel leuk!), maar ze zitten vol. Mochten er meerdere jonge vrouwen zijn die belangstelling hebben voor een leesgroep – wij kunnen hen/jullie samenbrengen en een nieuwe groep faciliteren.

Nieuwe boeken in de bibliotheek

Luister van Scaha Bronwasser, Op het allerlaatste moment van Claire Keegan, Heksenjacht van Dick Harrison, De waarheden van mijn moeder van Vigdis Hjorth, Het luik van sneeuw van Emily Holmes Coleman, Gebied 19 van Esther Gerritsen, Dezelfde maan van Dorien Dijkhuis

Nieuwe recensies van deze maand als link bijgevoegd:
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2024/02/02/een-geest-in-de-keel-door-doireann-ni-ghriofa/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2024/02/08/bertha-von-suttner-door-greta-noordenbos/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2024/02/19/het-recht-op-seks-door-amia-srinivasan/

De leenbijdrage voor 2024 is vastgesteld op € 27,50. Je kunt hiervoor onbeperkt boeken lenen en/of vriendin/vriend van de bibliotheek zijn. Iedereen die boeken leent en/of wil gaan lenen wordt vriendelijk verzocht dit bedrag over te maken op ons banknummer NL18 RABO 0366 0430 05 ten name van Stichting Es Scent ovv naam en ‘leenbijdrage 2024’. Meer overmaken om de vrouwenbibliotheek extra te ondersteunen mag natuurlijk altijd. Eenmalig een boek lenen kan ook. De bijdrage hiervoor is € 1,- per boek, met een startbedrag van € 5,- per kalenderjaar.Op www.vrouwenbibliotheek.nl is meer informatie over de bibliotheek te vinden en veel recensies; de nieuwsbrief is ook te lezen via onze website.

Marjolein Datema                                                                                                         Utrecht, 27 februari 2024