Wanneer Bessem op het voetbalveld Fatima ontmoet, voelt ze het meteen: Fatima is alles wat ze zoekt in haar leven – en meer. Voor beiden is het liefde op het eerste gezicht. Terwijl ze allebei aan de universiteit studeren, beginnen ze een relatie. In het geheim, want in Kameroen zijn relaties met iemand van hetzelfde geslacht verboden.
Tussen colleges en huiswerk door gaan ze samen op dates, bezoeken ze Fatima’s favoriete plekje in de natuur en dansen ze in de schaduw van de enige homobar in de stad. Ze hebben de tijd van hun leven, totdat de politie een inval doet en iedereen arresteert – inclusief Bessem en Fatima. Bessem wordt dankzij haar ouders snel vrijgelaten, voordat de corrupte politie haar ernstig kan mishandelen. Zij ondergaat in plaats daarvan de gevolgen van haar streng christelijke ouders, maar komt er relatief goed vanaf. Fatima heeft minder geluk. Wanneer ze uiteindelijk vrijkomt, verdwijnt ze spoorloos. Dertien jaar later worstelt Bessem nog steeds met vragen, verdriet en een onvervulde zoektocht.
Het verhaal wordt verteld vanuit Bessems perspectief, nu als hoogleraar in een corrupt en homofoob land. Elke maand schrijft ze brieven aan Fatima, vol updates over haar werk, vriendschappen en pogingen om opnieuw te daten. Maar vooral schrijft ze over hun gedeelde herinneringen – en over haar onverzettelijke verlangen om Fatima ooit terug te vinden. Tijdens deze zoektocht komt ze uiteindelijk een oude vriendin van Fatima tegen: heeft die dan alle antwoorden? En hoe zit het met de broer van Fatima die nu een prominente imam is in de stad?
Musih Tedji Xaviere is geboren in Kameroen en woont tegenwoordig in Groot-Brittannië. Deze brieven eindigen in tranen is haar debuut en gelijk een indringende roman, die werd bekroond met prijzen. Door de fijne schrijfstijl van de brieven is het een heel persoonlijk verhaal, waarin je alle gevoelens van Bessem van toen en nu meebeleeft. De beschrijving van die gevoelens en herinneringen is heel beeldend. En omdat niet alle brieven verzonden zijn, voelt het ook alsof je als lezer iets leest wat niemand anders eigenlijk weet, heel persoonlijk.
Deze brieven eindigen in tranen is heel toegankelijk geschreven, meeslepend en meelevend, en niet heel filosofisch. Ik ging helemaal op in iets wat ik me moeilijk kon voorstellen: dat het verboden is om jezelf te zijn. De pijn van het verlies, de pijn van niet weten waar Fatima nu is, en de zoektocht naar antwoorden maakten het zo aangrijpend dat ik het niet kon neerleggen. Het menselijke maar tragische liefdesverhaal, het scherpe maatschappelijke commentaar over de situatie in Kameroen en de zoektocht naar Bessem’s identiteit vond ik echt heel sterk. Want wie ben je zonder je partner, en hoe ga je dan door met je leven? Het is een roman die me bij zal blijven, hartverscheurend en mooi tegelijk.
Uitgeverij Orlando, 2024
Pagina’s 320
Vertaald uit het Engels vertaald door Lara Visser (These Letters End in Tears)
ISBN 978 9083 440 927
Recensie door Sophia, april 2025
