Beste leensters, leners en andere belangstellenden,
Ondanks een vaak (over)volle nieuwsbrief blijk ik regelmatig titels, documentaires of activiteiten gemist te hebben die de moeite waard zijn. Twee gemiste berichten van afgelopen maand:
*Half maart was er in het Muziekgebouw aan ’t IJ het vierdaagse Saariaho Festival, om de in 2023 overleden Kaija Saariaho te eren. De Finse componiste was 70 jaar oud en een van de grootste componisten van 21e eeuw is, wier muziek niet alleen een groot publiek aanspreekt, maar nog steeds meer luisteraars verdient, 
volgens de programmeur van het festival. ‘‘Een wonder van schoonheid en diepzinnigheid, tentatief en trefzeker, ingenieus en vanzelfsprekend, zowel rauw als feeëriek, nooit gratuit en altijd nieuw.’’ (NRC)
Kaija Saariaho studeerde compositie aan de Sibelius Academie in Helsinki, waar ze samen met haar collega Magnus Lindberg de groep Korvat Auki (Open je oren) oprichtte, die een tegenwicht moest bieden aan het conservatisme in de Finse muziek. Later gaat ze via Freiburg naar Parijs. Er was in Finland geen ‘hokje’ voor vrouwelijke componisten. Ze wilde een eigen muzikale taal ontwikkelen en bereikt dat door elementen uit verschillende tradities met elkaar te combineren. Uiteindelijk is ze bekend geworden van haar (zes) opera’s en haar kamermuziek. Haar laatste compositie is een trompetconcert, dat in Amsterdam in Nederlandse première is gegaan. De interactie met een uitvoerend musicus bleek ook hier essentieel voor haar, ‘Iemand die jouw sensibiliteit aanvoelt en je ideeën begrijpt.’
Op de website van het Muziekgebouw staat een (geschreven) portret van Kaija Saariaho en een documentaire met interviews met mensen die met haar hebben samengewerkt: https://www.muziekgebouw.nl/nl/pQk2rs8/saariaho-festival
Op website van NPO klassiek vind je verschillende muziekuitvoeringen van tijdens het festival: https://www.npoklassiek.nl/klassiek/avondconcert/8f42dc8f-82dd-4523-a7aa-f3929b5865bd/zo-klonk-het-saariaho-festival.
*Tijdens het Movies that matter festival, dat vorige week in Den Haag werd gehouden, is de première vertoond van Blauwe ballen en andere verkrachtingsmythes, een documentaire van Sunny Bergman over seksueel geweld. 
Waarom is seksueel geweld zo wijdverspreid, wanneer noem je gedrag grensoverschrijdend, en hoe zou je dit kunnen doorbreken? Samen met researcher Inge de Frank interviewde ze hierover tientallen vrouwen en mannen, en ook sprak ze zedenrechercheurs, wetenschappers en advocaten. Ze maakte daarbij gebruik van een klein, met spiegels bekleed huisje als veilige ruimte waar mensen hun persoonlijke verhalen, en soms ook bekentenissen, konden vertellen. In de werkelijkheid blijkt dat seksueel geweld er vaak zo anders uitziet dan het beeld waarmee we zijn opgegegroeid en dat de grens die overschreden wordt lang niet altijd zo helder is.
Seksueel geweld en grensoverschrijdend gedrag krijgt sinds #Metoo veel aandacht, op veel verschillende manieren. Sunny Bergman heeft doorgaans een heel eigen, vaak gedurfde aanpak, wat ook blijkt uit haar openingszin ‘Hebben jullie weleens iemand verkracht?’, waardoor heel andere en meer persoonlijke kanten van een onderwerp duidelijk kunnen worden. Ik heb de documentaire zelf nog niet gezien, maar haar aanpak kan een waardevolle aanvulling zijn op het gesprek over seksualiteit en seksueel geweld in het bijzonder.
De documentaire was afgelopen donderdag 27 maart te zien op NPO 2, en is dus na te vinden bij ‘uitzending gemist’
Interview met de maaksters in de VPRO-gids: https://www.vprogids.nl/documentaires/Movies-That-Matter/2025/Sunny-Bergman—Daders-van-seksueel-geweld-kunnen-heel-gewone-mannen-zijn–.html
Onlangs uitgebrachte titels
– “Geleidelijk maakt 
haar maatschappijkritische De bandagist, over een jonge man die de zieke benen van oude mensen verzorgt, tot een curieuze griezelroman.” Zo begint de recensie over deze nieuw verschenen roman in de Volkskrant. En in HP/de Tijd: “‘Hoogst actueel en ouderwets goed schetst ze (=MdM) het huidige Amsterdam, waar jonge mensen geen huis meer kunnen krijgen en veel ouderen in hun te grote huizen vaak fysiek en mentaal ontheemd zijn. ….. Vakvrouw Marente de Moor is een bandagiste die ons gebroken wereldbeeld in de windselen van een zinderende vertelling hult. Zolang we ons door een roman kunnen laten vervoeren, is er hoop op genezing van de realiteit. Hoe lang moge ongewis zijn; maar nu kan het nog.”
– Gelukkig maar van Anouk Kemper gaat over twee stellen. Sallie en Yonathan leiden samen met hun zoontje een typisch middenklasse bestaan in Zaandam (als je hun torenhoge schulden niet meetelt). Bij Salma en Laurens klotst het geld zo’n beetje tegen de plinten van hun huis in Amsterdam-Zuid, alleen lukt het ze maar niet om zwanger te worden. In een dronken bui stelt Laurens voor dat Sallie een kind voor hen kan maken – als draagmoeder? Hij zet er een groot bedrag tegenover: Sallie en Yonathan gaan akkoord. Zodra Sallie zwanger is, verandert de dynamiek tussen de vier drastisch.
– Hellemoer van 
is een historische roman over de grootste heksenjacht van de Lage Landen, een waargebeurd verhaal gebaseerd op brieven en documenten uit het gemeentearchief van Roermond. De vrouw om wie het draait is Tryn van Vierssen, een poortersvrouw uit Roermond met een 9-jarige dochter en een onbevredigend huwelijk. Samen met haar stadsgenoten laat Tryn zich meeslepen door collectieve angst voor de duivel als steeds meer vrouwen van hekserij worden beschuldigd en op de brandstapel gezet. Tot ook haar eigen naam wordt genoemd.
– In België brak een storm los rond een professor nadat hij werd beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, hetgeen hij zelf ontkent. , oud-onderzoekster aan UGent, suggereert in haar roman Academische gezelligheid dat een zaak van wangedrag jegens een doctoraalstudente door UGent ‘onder de mat’ zou zijn geveegd. ‘Het is een bekende strategie dat de dader eerst alles ontkent”, zegt de schrijfster. Een roman over een heikel en pijnlijk onderwerp binnen de huidige academische wereld.
– Documentairemaakster 
baseerde haar debuutroman De bananenlezers op haar tijd als studente woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Als Nederlandse op een Vlaamse toneelschool valt ze van de ene cultuurschok in de andere spraakverwarring. Ze komt te wonen in woongroep Kijkdoos, die is gevestigd in een pand waar ze telkens nieuwe gangen en deuren ontdekt en dat bewoond wordt door een kleurrijke verzameling mensen die nogal vastzitten in het leven. Zonder zich daar al te bewust van te zijn woelt Loekie met haar Hollandse directheid van alles om, zowel op haar opleiding als in de woongroep.
– Over Wat er was van Floor Gerritsma: Als haar beste vriend Michiel op een zaterdagmiddag voor haar neus overlijdt aan hartfalen, raakt arts Maud compleet ontregeld. Ze functioneert niet meer op haar werk, neemt noodgedwongen vakantie op en vlucht naar haar moeder, die aan het Pieterpad woont. In een opwelling besluit Maud te gaan lopen. Verdoofd en in rouw trekt ze door het landschap. Ze zit vast in haar verdriet en schuldgevoel, maar ook sociale omgang gaat haar niet zo gemakkelijk af. Tijdens de etappes van het Pieterpad ontvouwt zich het verhaal van een diepe vriendschap tussen twee complexe en gemankeerde mensen.
– De roman Bitterzoet van 
speelt zich af in Berkeley, 2000. Percy Marks houdt aan de bar van een studentencafé een vlammend betoog over muziek. Ze heeft zelf geen noemenswaardig muzikaal talent, maar kan liedjes helemaal kapotanalyseren. Aan de andere kant van de bar zit songwriter Joe Morrow. Hij zou de hele avond naar Percy kunnen luisteren. Het is het begin van een jarenlange samenwerking die het beste en het slechtste in hen beiden naar boven haalt. “Holly Brickley heeft een erg mooie schrijfwijze en weet een prachtige dynamiek tussen twee mensen neer te pennen. Daarnaast is het boek perfect als je een echte muziekliefhebber bent.” (Hebban)
Vertaalde romans
– Amerikanah was haar vorige, veel geprezen roman. Ruim tien jaar later is Chimamanda Ngozi Adichie terug met een nieuwe, brede en ambitieuze roman: Dream Count. Daarin verweeft de Amerikaans-Nigeriaanse schrijfster de levens van vier zwarte Afrikaanse vrouwen. Zelf zegt ze dat de roman over haar moeder en over moeder-dochterrelaties gaat, maar in het boek spelen veel meer thema’s: van gender en immigratie tot ras, feminisme, macht en seksueel geweld. Daarbij draait het vaak om keuzes die we maken en de keuzes die voor ons gemaakt worden. De vier vrouwen worstelen met de vraag: hoe eerlijk moet je naar jezelf toe zijn om lief te kunnen hebben en bemind te worden? Meer info: https://www.tzum.info/2025/03/recensie-chimamanda-ngozi-adichie-dream-count/
– De Britse schrijfster 
(1908-1980) verhuisde na een opleiding aan de kunstacademie naar Londen, begon serieus met schrijven, en eenmaal getrouwd verhuisde ze samen met haar man naar Roemenië. Tijdens WO II vluchtte het echtpaar voor de nazis, eerst naar Griekenland, toen naar Egypte, en uiteindelijk naar Jeruzalem. Het grote fortuin is de eerste van zes romans die samen The Fortunes of War vormden. Ze gaan over Guy en Harriet Pringle, wier oorlogservaringen en moeizame huwelijk een afspiegeling zijn van de relatie die de schuchtere Olivia Manning had met haar nogal onstuimige man. In dit eerste deel (uit 1960) stapt het pasgetrouwde op de trein naar Boekarest waar hem een baan als docent wacht en voor haar Harriet een vreemd nieuw leven.
– De grenshonden wordt aangekondigd als ‘Een meesterwerk in de Duitse reportage-literatuur uit 1994, waarin literatuur, realiteit en geschiedenis samenkomen’. Het speelt zich af tussen het oude Oost- en West-Duitsland, aan de Baltische Zee. Die grens werd bewaakt door honden, elk vastgebonden op zijn eigen stukje land. De Duitse beschrijft levendig en nauwkeurig in romanvorm het leven van de honden en de mensen op de grensstrook, en de realiteit en absurditeit van de Duitse grens met zijn mijnenvelden, wachttorens en automatische schietinstallaties. Ze legt de focus daarbij niet op vluchtelingen of op de schutters, maar op de waakhonden die daar patrouilleren.
– Alice Austen is een Amerikaanse schrijfster die na haar 
studie aan Harvard naar Brussel verhuisde en aan Place Brugmann woonde. Die plaats is de basis voor haar roman Place Brugmann 33, de plaats waar het leven van de bewoners op het punt staat in elkaar te storten. De geruchten over een Duitse bezetting worden werkelijkheid. De Raphaëls verdwijnen en Masja, de naaister die in de zolderkamer woont, krijgt een riskante affaire met een kameraad van de merkwaardige kolonel Warlemont. Wanneer het moment komt om te kiezen tussen onderwerping of verzet ontdekken alle bewoners hoever ze gaan om te behouden wat of wie voor hen het meest dierbaar is.
– Op een begraafplaats bij Brussel stuitte Myriam Leroy op het graf van een verzetsstrijdster met een Russische naam: Marina Chafroff. Zij werd met een bijl onthoofd op 31 januari 1942. De Brusselse schrijfster besluit zich in de biografie van Marina Chafroff te verdiepen en goot haar verhaal in de roman Wie was deze vrouw, een jonge moeder, die zich heeft opgeofferd om tientallen andere levens te redden? Het verhaal zit vol soms buitenissige toevalligheden en doodlopende zijwegen. Twee verhaallijnen, uit 1942 en 2022 afspeelt, worden in elkaar geweven.
– In Sarabande probeert de Noorse schrijfster 
een jonge vrouw in een psychische crisis te combineren met de crisis waarin de aarde zich bevindt. In de warmste zomer ooit gemeten in Noorwegen ziet hovenierster Silja duidelijk hoe de natuur verandert en onder druk komt te staan, maar ze ziet niet dat dat ook voor haarzelf geldt. Binnen een paar heftige dagen valt de werkelijkheid zoals ze die kent uiteen. Die werkelijkheid wordt niet alleen bezien vanuit Silja’s perspectief, maar ook vanuit dat van een mier, een regenworm, een mot. Wanneer ze in een kliniek ontwaakt is er voor haar iets onomkeerbaar veranderd, alleen lijkt iedereen om haar heen door te gaan zoals voorheen.
– Vorige week was de Finse schrijfster Iida Turpeine al bij de ILFU Bookclub om te praten over haar net verschenen debuutroman Levende wezens over de ontdekking en uitsterven van een diersoort: de Stellerzeekoe. Op expeditie naar de Noordelijke IJszee doet Georg Steller in 1741 een unieke ontdekking. Hij ziet een heel groot beest zijn kop boven het water uitsteken: de zeekoe. Een kleine dertig jaar later is het reusachtige zoogdier van de aardbol verdwenen. Hij leeft alleen nog verder in verhalen, zodat we kunnen herleven wat de mensheid in haar onwetendheid(?) heeft vernietigd.
– In Het boek van de nacht beschrijft 
een dystopische wereld na allerlei rampen waarbij slechts een handjevol mensen het heeft overleefd. In deze sombere setting leeft een groep jonge vrouwen opgesloten in het Huis van de Heilige Zusterschap. Ze worden daar onderworpen aan de zogenaamde tradities van een religieuze sekte. Een van hen heeft dit verhaal geschreven, in het geheim en in het holst van de nacht, van vele nachten, zodat iemand op een dag zal weten wat er zich binnen deze muren afspeelde: martelingen, offers en angstaanjagende ceremonies in naam van verlichting.
– En tot slot een Letse roman: The River van
. Deze Letse schrijfster uit 1984 schreef eerder een kinderboek en twee verhalenbundels. De rivier (Upe) is haar eerste roman, waarvoor ze een EU-literatuurprijs kreeg, maar die niet in het Nederlands vertaald is, wel in het Engels. Meestal vermeld ik geen Engelse vertalingen, maar om persoonlijke redenen maak ik nu een uitzondering voor vertalingen uit Letland (zie ook bij ‘Verhalen’). The river speelt zich af op het platteland van Letland in een oud huis dat Rute heeft geërfd van haar vader. Daar rouwt ze om haar zus die 10 jaar eerder is gekidnapped, maar haar isolement wordt doorbroken door de buren, een broer en zus die verhalen over haar vader vertellen die ze nooit heeft geweten.
Meer info: https://wordswithoutborders.org/book-reviews/a-road-to-the-sea-despair-and-renewal-in-laura-vinogradovas-the-river-catan/
Poëzie
– De onderkant 
is de inmiddels 10e dichtbundel van psychotherapeute en dichteres Anna Enquist. In ’Taalstaat’ vertelt ze er onder andere over hoe ze anders schrijft dan vroeger: minder bloemrijk, rijmwoorden schrapt ze eerder en ze denkt beter na over de functie van een witregel. In haar beide vakgebieden heeft ze steeds achter en onder de dingen gekeken, sluiers wegtrekkend van de oppervlakkige werkelijkheid, om te verkennen wat er daaronder woelt en woedt. Wat daar zoal wordt aangetroffen: een innerlijk toneel van krimp, benauwd geluk, de glimmende hoeven van een sater, een wak in de winter.
Verhalen
– Jana Egle is net als Laura Vinogradova (zie hierboven) een uit Letland afkomstige schrijfster en ook niet in het Nederlands vertaald. Haar verhalenbundel Dzimšanas diena is onlangs wel in het Engels verschenen onder de titel Birthday. Het zijn acht verhalen over acht vrouwen waarbij Jana Egle de vrouwelijke stem vrijelijk laat klinken. Toch is het geen ‘boek voor vrouwen’ of ‘vrouwenliteratuur’, de thema’s en situaties in de verhalen bieden een vertrouwd, maar ongemakkelijk, uitkijkpunt voor iedereen: een werknemer van een ontwerpbureau die aan het daten is met een potentiële sociopaat, een vrouw die een vreselijk verlies lijdt en de kracht moet vinden om om hulp te vragen, het navigeren door een geestelijke gezondheidscrisis, de angsten van de ouderdom, het herbeleven van een vroegere liefde, etc.
– ‘Te bijzonder om te laten liggen,’ schreef de Volkskrant destijds over het veelgeprezendebuut van Amanda Maxwell, Als ik dat had geweten. Ook in haar nieuwe verhalenbundel Van die dagen weet de Nieuw-Zeelandse schrijfster (woont in Sydney) van kleine momenten grote te maken. Haar stijl is soms ironisch, soms melancholiek, maar altijd lichtvoetig. De verhalen, waarin het noodlot telkens op de loer ligt, zijn verrassend: een kunstenaar die onzichtbare schilderijen schildert, twee vrienden die sneeuw gaan halen voor een ziek kind en de betekenis van een trampoline in een mensenleven.
Non-fictie
– De Volkskrant schrijft over de biografie Elseline van Marja Verbraak: “Elselina Versfelt. Er zullen weinig mensen zijn die bij het horen van die naam opkijken en denken, o ja, die bloedmooie Brabantse domineesdochter, die op haar 15de trouwde met een Amsterdamse koopman om twee kindjes later te beseffen dat dit geen avontuurlijk leven beloofde te worden. En die vervolgens gezin en vaderland verliet om onder de hoede van een smoorverliefde Franse onderbevelhebber, die ze had leren kennen bij een Fransgezinde oom, mee te trekken met het leger van Napoleon; te paard, en voor het gemak vaak in mannenkleren. En dat was, in 1799, nog maar het begin van haar avonturen.”
– Voor vrouw en kind van Tsila Radecker is een 
heel andere biografie en gaat over Dina Sanson (1868-1929), de eerste politievrouw in Nederland. Haar leven speelde zich af tegen het decor van de Eerste Wereldoorlog, stedelijke armoede en de (joodse) elite in Rotterdam. Ze zat al vroeg in verschillende vrouwenrechten-clubs en zette zich in voor het vrouwenkiesrecht, maar ze was niet zo radicaal, meer een vrouw van de praktijk. Ze zorgde ervoor dat de kosthuizen, waar veel kinderen van ongehuwde moeders vroegtijdig aan ondervoeding en verwaarlozing stierven, werden gesloten en de zorg voor de kinderen verbeterde. Steevast kwam ze op voor de rechten van vrouwen en zette zij zich in voor de minderbedeelden in de samenleving.
– Han van Bree schetst in Het vertroebelde oog een genuanceerd beeld van Greet Hofmans, de ‘gebedsgenezeres’ die in 1956 het huwelijk van het Nederlandse koningspaar Juliana en Bernhard ernstig had verstoord. Ze zou koningin Juliana hebben behekst en gevaarlijke pacifistische denkbeelden hebben ingefluisterd. De ophef leidde ertoe dat Juliana alle banden met haar moest verbreken. Achteraf bleek prins Bernhard verantwoordelijk voor de demonisering van Greet Hofmans. Maar hoe zat het dan wel? Wie was deze Amsterdamse vrouw van eenvoudige komaf, bij wie zo velen – van jong tot oud, van arm tot rijk, van laaggeschoold tot hooggeleerd – te rade gingen als ze ergens mee zaten? Wat wilde zij bereiken? Gebruikmakend van diverse niet eerder geraadpleegde (privé)archieven geeft de historicus een completer beeld van Greet Hofmans.
– Olive Schreiner was schrijfster en een vooraanstaand 
intellectueel, suffragette en gelijkheidsstrijder in Zuid-Afrika. Ze correspondeerde jarenlang met Aletta Jacobs. In De strijd van Olive Schreiner. Een Zuid-Afrikaanse geschiedenis vertelt Dorothy Driver over de totstandkoming van haar meesterwerk Van man tot man, waaraan Olive Schreiner veertig jaar werkte tot haar overlijden in 1920. Gedurende die veertig jaar – met de Boerenoorlog en de daaropvolgende klassenstrijd als historische kantelpunten – maakte de schrijfster een ideologische ontwikkeling door. Haar politieke opvattingen veranderden, werden bitterder en verloren hun eerder vanzelfsprekende optimisme. Dorothy Driver vertelt hoe die ontwikkeling ook haar werk tekende.
– In 2010 hoort Marijn Heemskerk in Amerika de vermaarde feministe Catharine MacKinnon zeggen dat de Hollandse legalisering van prostitutie een mislukt experiment is. Prostitutie is de ultieme vorm van onderdrukking van de vrouw en houdt de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in stand. Ze was verbaasd. Wij zijn toch juist het tolerantste land ter wereld, dat vooropliep bij het afschudden van de verstikkende moraal omtrent abortus, homohuwelijk en prostitutie? Je bent vrij om te beschikken over je lichaam en of je geld voor seks wilt vragen. Dát is feminisme. Om te kijken wie er gelijk heeft is Marijn Heemskerk gaan praten met escorts, raamwerkers, tippelaars en thuiswerkers wat de legalisering voor hen heeft betekend en heeft ze congressen bezocht. Ze schrijft erover in De vrouw de baas: zijn we de goede weg ingeslagen?
– Tekort van de Deense 
draagt als ondertitel: Hoe een feministische economie ons leven rijker kan maken. Sinds de verlichting hebben economen een waardenkader gecreëerd dat neerkijkt op vrouwen en zorgarbeid. Omdat zorgtaken niet gemeten konden worden, werden ze onzichtbaar. En dit heeft gevolgen voor ons allemaal. Emma Holten wil laten zien hoe het anders kan. Als we de dingen die ertoe doen niet op de juiste waarde schatten, hoe kunnen we dan een betere toekomst opbouwen?
Activiteiten in Utrecht en daarbuiten:
– Textiel is bij uitstek het materiaal en medium van Lara Schnitgers. Met een tentoonstelling van haar werk, Stitch Witch vraagt museum Kranenburgh in Bergen t/m 9 juni aandacht voor Lara’s veelzijdige kunstenaarschap, feministisch engagement en focus op de verbondenheid van mens en natuur. Met stukken stof weet ze zowel intieme sculpturale werken als grootschalige installaties te maken – vaak met een uitnodiging aan het publiek om deel te nemen. Getoond worden onder meer de ‘Slut-Sticks’ en de quilts die deel uitmaken van haar doorlopende project Suffragette City, een rondreizende feministische performance en protestoptocht.
Meer info:https://www.kranenburgh.nl/tentoonstelling/145/lara-schnitger-stitch-witch
– Ook museum van Bommel van Dam in Venlo wil een aanjagersrol spelen in de herwaardering van een vooruitstrevende vrouwelijke kunstenaar. T/m 17 augustus is daar de tentoonstelling Onbegrensd – Het leven & werk van Giselle Kuster te zien met haar fascinerende levensverhaal en veelzijdige werk. Giselle Kuster is geboren in Venlo en begin november startte het museum een zoekactie naar vermiste schilderijen: Gezocht Giselle om haar werk in kaart brengen, waardoor al zo’n 130 werken zijn opgespoord. Het bevestigde het beeld dat ze thuis was in vele stijlen: van het expressionisme tot het kubisme; een artistieke en technische alleskunner. Haar meest actieve jaren vonden plaats tijdens de Duitse bezetting en de jaren van de wederopbouw na WO II. In die periode hadden musea weinig budget voor het aankopen van eigentijdse kunst en is daar dus weinig van haar te vinden.
Veel meer en leuke info: https://www.vanbommelvandam.nl/tentoonstellingen/giselle-kuster/
– Vanaf dit weekend biedt de tentoonstelling 
een hedendaagse overdenking van het kunsthistorische cliché van de ‘goede moeder’ en een reis langs de geschiedenis van de verbeelding van het moederschap: supermama, spijtouder, ravenmoeder, single mom, bewust niet-moeder, wensmoeder, bonusmoeder, adoptiemoeder, co-moeder, niet-meer-moeder, nooit-moeder. Naast de aloude klassieke beelden hebben kunstenaars zich vaak op een heel persoonlijk manier met het thema moederschap bezighouden. Naast moederschap gaat het ook over zorgdragen, zelfbeschikking, emancipatie etc. T/m 14 september in het Centraal Museum.
Meer info: https://www.centraalmuseum.nl/tentoonstellingen.php#good-mom-bad-mom
– Activiteiten bij de Utrechtse boekenbar:
Op 1 april komt de Argentijnse schrijfster Agustina Bazterrica praten over haar nieuwste roman Het boek van de nacht (zie bij vertaalde romans). Bij Boek & brekkie komt schrijfster Eva Meijer op 13 april praten over haar boek Het muizenleven waarin muizen zelf aan het woord komen, en Sarah Neutkens presenteert op 23 april haar nieuwe novelle God gokt niet waarin ze de draak steekt met de hedendaagse heersende instituten.
Op 9 april bespreekt de leesclub de roman Nooit, nooit, nooit van de Noorse schrijfster Linn Strømsborg, over een vrouw die haar hele leven al weet dat ze geen moeder wil worden.
Meer info: https://www.deutrechtseboekenbar.nl/evenementen/
– Op 10 april is er een volgende avond van Savannah’s Feminist Book Club bij boekhandel Savannah Bay. Op het programma staat , maar dat zou nog kunnen veranderen in Margaret Atwood’s The Handmaid’s Tale. Anders wordt dat het volgende bespreekboek. De voertaal is Engels. Er zal snel meer info volgen: https://www.savannahbay.nl/10-april-savannahs-feminist-book-club/
Bibliotheeknieuws:
– In april zal de bibliotheek weer op de aangegeven tijden open zijn.
Iedereen die wil komen rondkijken en/of boeken lenen en terugbrengen is van harte welkom.
Nieuwe boeken in de bibliotheek
Het moedermodel van Joke de Wolf, De buitengewoon geslaagde opvoeding van Frida Wolf van Maria Kager, Dans dans revolutie van Lisa Weeda, Onze levens in Londen van Christine Dwyer Hickey, Van man tot man van Olive Schreiner, De strijd van Olive Scheiner van Dorothy Driver, Een vrouw met mooie borsten van Elte Rauch, Zij -in de geschiedenis- van Alies Pegtel en Elisabeth Vreede van Ed Taylor.
Nieuwe recensies van deze maand als link bijgevoegd:
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/03/04/ik-die-nooit-een-man-heb-gekend-door-jacqueline-harpman/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/03/12/de-sprong-door-maria-stepanova/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/03/14/een-lange-zomer-vrij-door-jane-gardam/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/03/28/donker-hart-door-silvia-avallone/
De leenbijdrage voor 2025 is opnieuw vastgesteld op € 27,50. Je kunt hiervoor onbeperkt boeken lenen en/of vriendin/vriend van de bibliotheek zijn. Vanaf december geldt de leenbijdrage voor het nieuwe kalenderjaar. Iedereen die boeken leent en/of wil gaan lenen wordt vriendelijk verzocht dit bedrag over te maken op ons banknummer NL18 RABO 0366 0430 05 ten name van Stichting Es Scent ovv naam en ‘leenbijdrage 2025’. Meer overmaken om de vrouwenbibliotheek extra te ondersteunen mag natuurlijk altijd. Eenmalig een boek lenen kan ook. De bijdrage hiervoor is € 1,- per boek, met een startbedrag van € 5,- per kalenderjaar.Op www.vrouwenbibliotheek.nl is meer informatie over de bibliotheek te vinden en veel recensies; de nieuwsbrief is ook te lezen via onze website.
Marjolein Datema Utrecht, 2 april 2025
