Nieuwsbrieven

Februari nieuwsbrief

Beste leensters, leners en andere belangstellenden,

Komende donderdag 30 januari begint de jaarlijkse Poëzieweek, ‘hét poëziefeest van Vlaanderen en Nederland’. Het thema dit jaar is Lijfelijkheid, en heeft als motto de woorden uit de bundel Kameleon van Charlotte Van den Broeck: “in dit plooibare huis dat huid heet.” Speciaal voor de Poëzieweek heeft Charlotte Van den Broeck een lang erotisch gedicht rond dit thema gemaakt met de titel Plakboel. Op de Poëzieweek-website staat het thema uitgelegd als “Lijfelijkheid in poëzie roept een wereld van zintuiglijke ervaringen op, waar woorden de tastbare werkelijkheid vormgeven. In de woorden van dichters vinden we een rijke verkenning van het lichaam in al zijn vormen en facetten. Lijfelijkheid gaat ook over je thuis voelen in je lichaam (of niet), over de zoektocht naar identiteit, en de fluïditeit van onze fysieke en innerlijke wereld. Dichters verkennen de kwetsbaarheid en kracht van ons lichaam en de schoonheid van verandering. Het lijf is niet alleen een fysiek omhulsel, maar ook een bron van wijsheid en ervaring.”

De poëzieweek 2025 wordt afgesloten met op 5 februari de uitreiking van de Awater Poëzieprijs 2024 tijdens een avond van (poëzietijdschrift) Awater Live, met onder meer Dichter des Vaderlands Babs Gons. Een paar dagen geleden werd bekend dat  de prijs in ontvangst mag gaan nemen voor haar dichtbundel Mijn vader zegt entropie mijn moeder logica. Het is haar tweede Awaterprijs; in 2021 ontving ze de prijs ook al, voor haar bundel Virgula. Een van de panelleden verantwoordde de keuze als volgt: “Iedere bundel van Sasja Janssen verschilt sterk van de voorgaande, aan meer van hetzelfde doet zij niet. Tegelijkertijd is zij altijd direct herkenbaar, zo ook in haar nieuwe bundel. Opvallend is de rol die zij taal toebedeelt. ‘Aanvankelijk waren we vergelijkbaar met bloemen, we waren er, niet meer. Maar met de taal verschenen de moraal, instructies en voorschriften, met alle ellende van dien’. Een dichter die vindt dat de taal veel verpest, dat is bijzonder. Janssen weet daar mee om te gaan.”

* De Utrechtse dichteres Esther Jansma is afgelopen week 66 jaren jong overleden. Nog maar twee maanden geleden verscheen haar laatste en elfde dichtbundel We moeten ‘misschien’ blijven denken. Zelf zag ze de bundel als het “beladen sluitstuk” van haar oeuvre, waarin ze beschrijft hoe haar leven uiteenvalt. Esther Jansma was niet alleen dichteres, maar ook archeologe en bijzonder hoogleraar dendrochronologie. Tijdens haar studie archeologie specialiseerde ze zich in houtonderzoek en in de groeiringen van bomen. Taal maken van beelden, wat ze als dichteres doet, noemde ze ook een vorm van archeologie. Ze schreef haar eerste gedicht toen ze een jaar of twaalf was. “Ik herinner me dat het over de natuur moest gaan, over bomen die over elkaar heen groeiden”. Daar werd het eerste zaadje geplant voor haar verdere werkende leven. Het meest kernachtige advies over dichten hoorde ze ooit van Rutger Kopland. “In een college van hem waar ik zelf ook aan moest bijdragen, zei hij: “Houd het bij jezelf. Als je een begrafenis beschrijft, beschrijf dan niet perse het grote moment waarop de kist de grond in gaat, maar vertel over de stoet. En beschrijf dan die ene persoon voor je en pak daar een detail van. Verzin geen hoedje, maar beschrijf dat afgezakte sokje dat je zelf hebt gezien. Zo voorkom je bombastisch gedoe en wordt het waarachtig.” Dit advies heeft ze eer aan gedaan.
Meer achtergronden over haar leven: https://nos.nl/artikel/2552949-dichter-esther-jansma-66-overleden

* Emeritus hoogleraar Sociale Wetenschappen en Vrouwenstudies Christien Brinkgreve heeft naast haar universitaire werk ook altijd geschreven voor een breder publiek. Nu is een memoir van haar verschenen, Beladen huis, over de periode na de dood van haar man. Bij het opruimen van het huis overdenkt ze herinneringen, rouw, en haar keuzes. Er dringt tot haar door dat het huis overwoekerd is geraakt met spullen en zwaarmoedigheid. Terwijl zij de kamers opruimt, ontstaat langzaam weer ruimte in haar gevoelens voor haar man. Ze wil terugvinden hoe hij ooit was, hoe zij ooit was en begrijpen waarom hun leven samen is gelopen zoals het is gelopen. Herinneringen komen terug, de doorwerking van het verleden wordt zichtbaar, materiële en psychische verwerking gaan hand in hand. Beladen huis gaat over de ruimte die je inneemt in een relatie, in een gezin, in de maatschappij, als moeder en als vrouw, over eenzaamheid, angst en de keuzes die we maken uit liefde.
Het Parool opent haar recensie met “In de memoir Beladen huis onderzoekt emeritus hoogleraar sociale wetenschappen Christien Brinkgreve hoe ze gedurende de vier decennia van haar huwelijk buitenshuis floreerde, maar binnenshuis steeds minder ruimte innam. ‘Ik moest mijn eigen ziel opruimen.’
Op 31 januari gaat programmamaker Rokhaya Seck in de Balie in gesprek met Christien Brinkgreve. Hoewel vrouwenemancipatie één van de grootste thema’s is/was uit haar professionele leven, slopen stereotype patronen haar gezinsleven binnen. Waarom is gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen vaak nog moeilijk in de praktijk te brengen? Meer info: https://debalie.nl/programma/plein-publiek-christien-brinkgreve-31-01-2025/

Onlangs uitgebrachte titels
– “Hoe kan het dat de zoveelste schrijver doorbreekt met eenzelfde soort vrouwelijk hoofdpersonage waar ik al honderd keer over heb gelezen en maar weinig van mezelf in herken?” Deze vraag stelde  zich in een persoonlijk essay op ilfu.com. Het opmerkelijke is dat het raakt aan haar eigen debuutroman, Popcorn donut kaassoufflé. Daarin is Kato een jonge vrouw met een kat, een passie voor lezen en een onzichtbare woede in zich. Haar honger is groot en onstilbaar, ze wil er van af. Ze wil stoppen met het maken van boodschappenlijstjes vol troostvoer dat ze van de dwingende stem in haar hoofd allemaal op moet eten. Maar gaat de groepstherapie vol onzinnige oefeningen echt een oplossing bieden? Ook als anderen heel dichtbij komen? “‘Eline van Wieren schrijft zintuiglijk en onomwonden over thema’s als eetstoornissen, trauma en herstel. Haar personages zijn niet perfect maar levensecht. Een verademing.” (journaliste Tatjana Almuli). “Het enige wat ik van een goed boek verlang, is dat het me iets waarachtigs over de mens laat zien dat ik eerder nog niet zag. Dat is precies wat Eline van Wieren doet op bloedeerlijke wijze; we hebben dit boek nodig.” (schrijfster Alma Mathijsen)
Zou de vraag, die Eline van Wieren zich stelt, ook gelden voor het volgende boek?
Jill Mathon  groeide op in een Brabantse kroeg en verhuisde op haar negentiende naar Amsterdam. In Ik wil geen seks deelt ze haar zoektocht naar intimiteit en vergeving. Met herinneringen aan de Pub uit haar jeugd, seksdates, familieruzies, haar nieuwe thuis, rouwpogingen, ayahuasca-ceremonies én een heel fijne vakantie met haar moeder. Want: het komt toch allemaal goed. Jill vertelt openhartig haar verhaal over liefde, seks, intergenerationeel trauma, erkenning én wat er gebeurt wanneer mensen die dichtbij staan dan eindelijk zeggen: dit heb ik ook meegemaakt. “Dit is ook mijn verhaal.”

Vertaalde romans
 De geniale ingeving van Shibata is het romandebuut van de Japanse Emi Yagi. Daarin moet Shibata als enige vrouw op haar kantoor alle onderschikte klusjes klaren. Om aan deze verwachting te ontsnappen kondigt ze op een dag aan dat ze de vieze kopjes van haar mannelijke collegas niet meer kan opruimen en afwassen, omdat ze zwanger is en de geur haar misselijk maakt. Alleen, ze is helemaal niet zwanger… Ze hoeft geen vervelende taakjes op te pakken, draait geen overuren meer, ligt uren in bad, kijkt tv en doet zelfs mee aan aerobicslessen voor aanstaande moeders. Geholpen door met handdoeken gevulde shirts en een dagboek-app waarin ze elke fase van haar zwangerschap bij kan houden, voelt ze zich voorbereid om haar list helemaal uit te spelen. Haar verzinsel wordt allesoverheersend en de grens tussen haar leugen en haar leven begint te vervagen.
– De schrijfklas van  speelt zich af in Barcelona. Daar werkte een schrijfster als docent creative writing toen een van de studenten plotseling overleed. Haar manuscript, onaf maar meesterlijk, was in het bezit van de docent, die zelf als schrijfster al lange tijd geen succes meer kende. Het zou zonde zijn om niets met het manuscript te doen, toch? Uit eerbied voor de leerling gaat de docent ermee aan de slag. Maar gaandeweg loopt het uit de hand. Niemand is wie hij lijkt te zijn, zelfs de verteller niet. De vraag is: wat is de scheidslijn tussen wat van de ander is en wat mag je je toe-eigenen?
– Meer dan veertig jaar, tot aan haar dood in 1920, werkte Olive Schreiner aan wat haar beste roman moest worden: Van man tot man. Eerder had ze roem vergaard als feministische, anti-racistische pionier en chroniqueur van de mores in Zuid-Afrika. In 1926 werd het boek – in een onvoltooide versie – gepubliceerd. Het is herontdekt door Nobelprijswinnaar J.M. Coetzee. Hij besloot de roman te redigeren en een slot te schrijven. Het verhaal gaat over de boerenzusjes Rebekah en Bertie, die opgroeien in koloniaal Zuid-Afrika. In hun tienerjaren raken de twee van elkaar verwijderd als de oudste, Rebekah, een succesvolle zakenman trouwt en naar Kaapstad vertrekt. Bertie lijkt van de aardbodem te verdwijnen als ze door een veel oudere diamanthandelaar wordt meegenomen naar Londen en daar in afzondering wordt gehouden. Hun levens nemen elk een geheel andere wending, maar het verlangen naar elkaar blijft groot. Op een dag weet Rebekah de verblijfplaats van haar zus te achterhalen.
Binnenkort zal over de Zuid-Afrikaanse schrijfster een essay verschijnen, De strijd van Olive Schreiner, geschreven door Dorothy Driver.
– Tova Gerge is een Zweedse schrijfster en woont in Stockholm, waar ze in de theaterwereld werkt. Ze schrijft (en vertaalt) toneelstukken, poëzie, proza en essays. De jongen was haar eerste roman die in het Nederlands is vertaald en deed veel (gender)stof deed opwaaien. “Met zijn scherpe taal en zijn weigering om te vereenvoudigen wordt de roman tijdloos, lastig en eigenzinnig genoemd.” Onlangs verscheen van haar FearplayDaarin laat Iris alles achter, ze wil weg, een nieuw mens worden. Ze reist vanuit Zweden naar Idaho, waar haar vader die onlangs spoorloos is verdwenen, is opgegroeid. Thuis, in het door vader en dochter verlaten ouderlijk huis, probeert Iris’ moeder haar angsten te onderdrukken en net als Iris iets van haar leven te maken. Ze moet weer concerten gaan geven, maar dat lijkt onmogelijk na de verdwijning van haar man en de plotselinge dood van een goede vriend.
– “Een eenvoudige ingreep van de Zwitserse Yael Inokai leest als een beklemmende queer kruising tussen One Flew Over the Cuckoo’s Nest en The Handmaid’s Tale. Vertelster Meret is verpleegkundige in een kliniek waar mensen (of eigenlijk: vrouwen) worden bevrijd van hun vermeende psychische aandoeningen. Zij houdt de patiënten tijdens hun operatie wakker, zodat ‘alles wat gezond was intact bleef’, en gelooft heilig in dit zegenrijke werk. Totdat de behandeling van de aan ‘woede’ lijdende Marianne dramatisch verloopt, en Meret de twijfels van haar collega/geliefde Sarah steeds meer gaat delen. De soms erotische scènes tussen de laatste twee vormen warmbloedige lichtpuntjes in een kille, dystopische wereld, waarin je conformeren aan de (hetero)norm met het scalpel wordt afgedwongen.” (VPRO-boekentip)
– De heldin van Het duurt eeuwig en dan is het voorbij baant zich een weg door een dystopisch hiernamaals. Reizend door een kaal, leeg landschap, met een dode maar laconiek eigenzinnige kraai in haar borst, verliest de ondode verteller delen van haar lichaam en zichzelf. Het ondraaglijke verlangen naar een tijd waarin ze zichzelf kende en gekend werd, waarin ze liefhad en werd liefgehad, drijft haar verder westwaarts. “Anne de Marcken buigt op Beckettiaanse wijze, vol lef en verve, de realiteit om, weg van alle veronderstelde zekerheden…(en) onderzoekt op scherpe en grappige wijze de sterfelijkheid en hoe ondanks dat de duisternis is ingevallen in onze onteigende tijden er altijd nog genegenheid gloort aan de horizon.”
 Petra Rautiainen (1988) is een Finse schrijfster. Ze studeerde Geschiedenis en Culturele Studies, reisde over de hele wereld en is altijd in de ban geweest van het Arctisch gebied. Land van sneeuw en as was in 2022 haar debuutroman, Het geheugen van de oceaan is haar tweede roman, en speelt in de jaren 80. Aapa, een vrouw van Kven-afkomst, keert na 20 jaar terug naar Noord-Noorwegen om een documentaire te maken over de olie-industrie. Ze wordt in haar geboortestad geconfronteerd met het trauma van haar verleden dat alles te maken heeft met haar moeder. Stukje bij beetje ontdekt de lezer dat Aapa een onbetrouwbare verteller is die het verleden opzettelijk verdraait. Wat is er echt gebeurd met haar overleden moeder? In een tweede plotlijn onderzoekt een onbekende verteller de veranderingen die worden veroorzaakt door de opwarming van de aarde in de Noordelijke IJszee. Pas op de allerlaatste bladzijden neemt het verhaal een verbijsterende wending die alle eerdere aannames omverwerpt.
 van de Amerikaanse schrijfster Lisa See speelt in de 15e eeuw in China. Van jongs af aan leert Yunxian daar over vrouwenkwalen, samen met Meiling, een vroedvrouw-in-opleiding. De twee meisjes raken bevriend en vinden elkaar in hun gezamenlijke doel om vrouwen uit alle lagen van de bevolking te genezen. Maar wanneer Yunxian wordt uitgehuwelijkt, moet ze alles wat ze geleerd heeft vergeten om zich te gedragen als een voorbeeldige echtgenote. Haar verlangen om te genezen is echter sterker dan de traditie. Met de hulp van Meiling zal Yunxian zorgen voor de levens van vele vrouwen tijdens de Ming-dynastie.

Poëzie
– Variaties op aanwezigheid is een prozagedicht waarin Eva Meijer vertelt over het schaduwleven van een zieke. Het past goed bij het thema van de poëzieweek, lijfelijkheid. Met long covid verander je van mens in een plant, in tapijt, in een woord. Vanaf de bank gaat de tijd rond maar niet langer vooruit. De zieke wordt vergeten, het leven buiten gaat door. Maar de persoon bestaat nog, de vraag is alleen hoe. “Eva Meijer geeft woorden aan een even onzichtbare als universele ervaring. Die van het ziek zijn, en langzaam verdwijnen. Indrukwekkend, confronterend en belangrijk, maar ook diep roerend.” (Hanna Bervoets)
 is naast schrijfster ook videomaker. Haar debuutbundel Het nodige breken verscheen ruim twee jaar geleden. In haar tweede bundel Kratermond onderzoekt ze hoe onze gewelddadige omgang met de natuur zich spiegelt in onze onderlinge relaties. In welke mate is zorg een universele taal op zoek naar woorden? Welke intimiteit zit in de plooien van het landschap verborgen? Glassnijders vliegen in tandem boven een krimpend meer, mannen roepen namen, vrouwen bloeden geheimen, landschappen worden bij knieval weggeveegd. Sara Eelen is een van de drijvende krachten achter de Klimaatdichters en ambassadeur van Stop Ecocide NL.

Verhalen
– Laat me binnen is de nieuwe verhalenbundel van de Utrechtse Manon Uphoff. Ze vertelt over personages die verbannen zijn uit hun huis en uit het leven zoals ze dat kennen. De jonge vrouw uit het titelverhaal wordt opgejaagd door iets ongrijpbaars van binnenuit: het verleden, waar ze nog niet naar kan kijken. In het tweede verhaal moet Hebibovic, die zachtaardiger is dan hem als man wordt toegestaan, de oorlog in – om daarna als een splinter in het leven van zijn vrouw en zoon te blijven steken. In het laatste verhaal overziet Linde, nadat ze ten val komt in haar atelier, haar leven en dat van haar broer, en onderzoekt ze wat hen van elkaar heeft vervreemd na hun gedeelde jeugd. Allemaal zoeken ze in een aangetaste wereld naar een plek waar vrijheid en zorg voor een ander naast elkaar kunnen bestaan.

Non-fictie
– Over Linea Nigra van de Mexicaanse schrijfster : “Een prachtig, helder essay over de reis door de seizoenen van het moederschap dat licht werpt op de complexe en tegenstrijdige aard van de zwangerschap.’ (the Guardian) “Linea nigra is een intieme verkenning van het moeder worden en zijn. Het benadert de zorgen en geneugten vanuit verschillende inspiratiebronnen en (literaire) tradities, van Louise Bourgeois tot Ursula K. Le Guin en het inheemse Nahua-model Luz Jiménez. In dit unieke boek dat niet te classificeren is – laten we zeggen deels memoir en deels manifest – schrijft Jazmina Barrera zeer lucide en ontwapenend nuchter over haar eerste zwangerschap, de bevalling, borstvoeding en pril moederschap. Ze trekt lijnen tussen moederschap, aardbevingen, maansverduisteringen en creatieve arbeid. Het gelaagde, diepgevoelde werk dat haar levenservaring en overduidelijke talent hebben opgeleverd, verdient alle lof.” (Vogue)
– Tijdens zijn onderzoek naar culturele en militaire collaboratie, nazipropaganda en oorlogsfotografie tijdens WOll kwam  het dubbelleven tegen van Tante Bertha. Bertha Margaretha van der Hof-Kooijman werd na de oorlog gelauwerd als ‘de moeder van het Rotterdams verzet’. In illegale kringen had ze een heroïsche reputatie. Maar er bleek ook een andere kant. Tante Bertha zou geld en goederen die Joodse landgenoten haar tijdens de bezetting in bewaring hadden gegeven, verduisterd hebben. Ook zou ze Joden hebben beloofd naar Zwitserland of Engeland te helpen ontsnappen, om ze vervolgens in de handen van de Duitsers te spelen. Nog geen twee jaar na de bevrijding zat de moeder van zeven kinderen achter de tralies, om een paar jaar later toch te worden vrijgesproken.
– In Rituelen voor vrouwen delen  hun kennis, persoonlijke ervaringen en praktische rituelen die je alleen of met anderen kunt beoefenen en die uitnodigen tot een diepere verbinding met jezelf. Samen met de lezer reizen ze door de wereld van rituelen, waaronder het drinken van ceremoniële cacao, vrouwencirkels en leven met de maan. “Dit boek is ook een ode aan onze vrouwelijke voorouders: zij die samenkwamen in community’s waar ze hun wijsheid, steun en aanwezigheid met elkaar deelden. Hun kennis en verbinding met Moeder Aarde nodigen je uit om vanuit je drukke bestaan ontspanning en verzachting te verwelkomen in jezelf en je dagelijks leven. Wij hopen dat elke vrouw de invloed van deze rituelen mag ervaren en daarmee haar diepe innerlijke kracht kan aanraken.” (Lenette en Romane)
– Kate Codrington geeft met Tweede Lente een positieve en frisse blik op de overgang. Ze laat zien dat de overgang niet (alleen maar) een vervelende ervaring hoeft te zijn, maar ook een tijd van persoonlijke groei en bloei kan zijn, een tweede lente waarin je vitaliteit en levensvreugde herontdekt. Ze begeleidt de lezende vrouw als haar beste vriendin, soms een beetje vloekend maar altijd ondersteunend, door de lichamelijke en mentale uitdagingen die de overgang met zich meebrengt. Door te begrijpen wat de oorzaken zijn van je klachten, kun je waar nodig je levensstijl aanpassen. Of je nu kiest voor een natuurlijke aanpak, hormoontherapie of een combinatie van beide, de Engelse schrijfster biedt een schat aan ideeën om je symptomen te verzachten. Tweede lente wordt aangekondigd als een positief, praktisch, grappig en zinvol boek over de (peri)menopauze en daarna: geen schaamte of de drang om door te buffelen, maar eerder jezelf met zachtheid en zorg omringen.

Activiteiten in Utrecht en daarbuiten:
– Op 1 februari komt Charlotte Van den Broeckschrijfster van het poëziegeschenk Plakboel naar de bibliotheek op de Neude om eigen gedichten voor te dragen tussen de houdingen door tijdens een yogales. Een yogamatje ligt klaar, maar een eigen dekentje meenemen imag ook. De les is zonder extra’s te volgen, maar je bent vrij je meditatiekussen, blokken, bolster of andere materialen mee te nemen. Heb je veel ervaring of juist niet: iedereen is welkom voor deze yogales.
– Op 14 februari is er in de Utrechtse bibliotheek een volgende aflevering van Frontaal. Deze maand buigt het schrijverspodium zich over het thema ‘Taboe’ met o.a. Hanneke Groenteman, Eline van Wieren en Lena Plantinga. In het nieuwe boek van Hanneke Groenteman Hallo jongens komen alle aspecten van het leven voorbij, van 4 mei vieren tot Audrey Hepburn. Debutante deze maand is Eline van Wieren. Ze komt vertellen over haar roman Popcorn donut kaassouffle, waarin de hoofdpersoon een honger heeft die groot en onstilbaar is. Daarnaast schotelt de jonge dichteres Lena Plantinga gedichten voor over onder andere vrouwelijkheid.
Meer info: https://bibliotheekutrecht.op-shop.nl/4270/frontaal-in-de-bieb-met-hanneke-groenteman-eline-van-wieren-lena-plantinga-en-wietse-leenders/14-02-2025
– Op 13 februari begint de 3e serie van Savannah’s Feminist Book Club, waarin dit keer vier dystopische en utopische visies gelezen en besproken worden, met de focus op de kracht van een persoonlijke keuze en een collectief religieus verhaal. Je kan elke maand naar keuze aansluiten. Als eerste is Parable of the sower van Octavia E. Butler aan de beurt. Het verhaal volgt de 15-jarige Lauren Olamina in een parallel 2024, hoe ze de door armen en pyromane drugsverslaafden belegerde omheinde gemeenschap nabij Los Angeles ontvlucht, om met een groepje gelijkgestemden door een door klimaatverandering geteisterde woestenij naar een veiliger oord te trekken. Daarbij wordt ze gehinderd door haar hyperempathie met anderen, en gesteund door haar zelfontwikkelde religie, Aardezaad. De voertaal is Engels. Een leuk ‘detail’: Parable of the sower is o.a. door een goede bekende van de vrouwenbieb, Reshma Jagernath, in het Nederlands vertaald als De zaaier.
Meer info: https://www.savannahbay.nl/13-february-savannahs-feminist-book-club/
– Deze week was een bijzonder kunstwerk in het Utrechtse, en zelfs landelijke nieuws. In de ontvangsthal van het stadskantoor staat een ‘bos gemaakt van een half miljoen sigarettenpeuken. Kunstenares Angelina Kumar schrok van de immense hoeveelheid peuken die worden weggegooid in de natuur en het effect ervan.  Middels opruimacties verzamelde ze een half miljoen peuken. In een laboratorium ontwikkelde ze in twee jaar tijd een eigen methode om op de oude sigarettenfilters een soort schimmel te kweken. Daar bouwde ze boomstammen van die samen ‘het Peukenbos’ vormen, opgebouwd dus met het levend organisme mycelium. Het kunstwerk blijft dankzij die schimmeldraden de komende maanden in het stadskantoor groeien. Angelina hoopt dat het mensen bewust maakt van hun weggooi-gedrag.
Meer info: https://nos.nl/artikel/2552895-schimmelend-kunstwerk-van-half-miljoen-peuken-siert-stadskantoor-utrecht

Bibliotheeknieuws:
– In februari zal de bibliotheek weer op de aangegeven tijden open zijn.
Iedereen die wil komen rondkijken en/of boeken lenen en terugbrengen is van harte welkom.

Nieuwe boeken in de bibliotheek
De zaaier van Octavia Butler (met vertaling van Reshma!), In orbit van Samantha Harvey, De sprong van Maria Stepanova, Eva van Cat Bohannon, Het achtste leven van Nino Haratischwili, Donker hart van Silvia Avallone,

Nieuwe recensies van deze maand als link bijgevoegd:
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/01/06/de-mierenkaravaan-door-mariken-heitman/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/01/09/een-vrije-geest-door-marita-mathijsen/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/01/19/een-zandstorm-zeiden-ze-door-ciler-ilhan/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/01/21/nachtvrouwen-door-maja-haderlap/
– https://vrouwenbibliotheek.nl/2025/01/27/creation-lake-door-rachel-kushner/

De leenbijdrage voor 2025 is opnieuw vastgesteld op € 27,50. Je kunt hiervoor onbeperkt boeken lenen en/of vriendin/vriend van de bibliotheek zijn. Vanaf december geldt de leenbijdrage voor het nieuwe kalenderjaar. Iedereen die boeken leent en/of wil gaan lenen wordt vriendelijk verzocht dit bedrag over te maken op ons banknummer NL18 RABO 0366 0430 05 ten name van Stichting Es Scent ovv naam en ‘leenbijdrage 2025’. Meer overmaken om de vrouwenbibliotheek extra te ondersteunen mag natuurlijk altijd. Eenmalig een boek lenen kan ook. De bijdrage hiervoor is € 1,- per boek, met een startbedrag van € 5,- per kalenderjaar.Op www.vrouwenbibliotheek.nl is meer informatie over de bibliotheek te vinden en veel recensies; de nieuwsbrief is ook te lezen via onze website.

Marjolein Datema                                                                                          Utrecht,  28 januari 2025

Share

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Powered by: Wordpress
Geverifieerd door MonsterInsights