Alles blijft
Alles gaat voorbij
Alles blijft voorbij gaan -Jules Deelder
Met dit toepasselijke motto begint Renée van Marissing haar roman Onze kinderen. Mia’s vader is net overleden en Mia’s partner Sally is zwanger van hun eerste kind. Het zijn dus hectische tijden, het komen en gaan van een generatie.
Mia, de ik-figuur, is de oudste van een gezin met twee dochters. Vrij snel na de geboorte van zus Iris zijn hun ouders gescheiden. Moeder blijft met de meisjes in Amsterdam wonen, vader verhuist na enkele jaren naar Oudemirdum in Friesland. Als kind gaan de zusjes geregeld bij vader logeren. Iris is inmiddels getrouwd en heeft 2 kinderen, Mia en Sally wonen in een klein appartement in Amsterdam en worden dus binnenkort moeders.
Onze kinderen is geschreven in korte hoofdstukken in een goede stijl, en is makkelijk leesbaar. De intro van het verhaal is het laatste etentje op de Prinsengracht van Mia met vader Nico. Vader verslikt zich erg, maar na enkele minuten op het toilet en een biertje lukt het ademen weer. Twee weken later, alleen thuis in Friesland verslikt hij zich zodanig dat hij er aan sterft. De schrik is bij iedereen groot. Mia en Iris moeten de begrafenis gaan regelen en het huis in Friesland leeghalen. De baby op komst bepaalt het leven van Sally en Mia daarnaast sterk. Mia verdient de kost met het schrijven in opdracht, en voor haar eigen plezier schrijft ze ook essays. Als ze daarover vertelt, schrijft ze de prachtige zin: “een essay (is) niet het verslag van een zoektocht, maar de zoektocht zelf”. Op een gegeven moment overdenkt ze hoe haar eigen begrafenis zal zijn. Hoe Sally en hun zoon op de eerste rij zullen zitten en het Agnus Dei van Rufus Wainwright zal klinken, waarin het Lam Gods wordt aangeroepen. Op een geestige manier gaat ze in dialoog met het Lam. Mia is onzeker, bang voor haar eigen ontoereikendheid in het algemeen, maar zeker nu als aanstaande ouder. Geef me vrede, Lam, en rust. Doe het zelf! Zegt het Lam. Stel je niet aan, zet thee voor je vriendin.
Zowel Iris als Mia hebben alleen negatieve herinneringen aan hun vader. Als ze er met z’n tweeën over praten, vergoelijkt Mia de nare dingen eerder dan Iris. Daardoor ontstaat er ruzie: Mia kiest vaders kant volgens Iris. De herinneringen die langskomen zijn inderdaad erg naar en soms vreselijk. Vader was alcoholist en gedroeg zich naar zijn dochters vaak onverantwoordelijk en egoïstisch. Hij kleineerde de meisjes, reed dronken met de kinderen in de auto, en werd heel snel heel kwaad. Echt schokkend is de herinnering dat de zoon van 10 van een van de vriendinnen van vader de meisjes verschrikkelijk pest en Mia (dan 6) een keer aanrandt. Met daarna een lauwe, tot geen reactie van Pa.
Vooral Mia besteedt veel tijd aan het leeghalen van het huis in Friesland. Jammer genoeg beginnen de herinneringen steeds meer op elkaar te lijken zodat ze het beeld van vader niet vergroten. Ook jammer dat moeder nauwelijks wordt uitgewerkt. Op de laatste avond alleen in het Friese huis drinkt ze veel te veel en wordt met een kater wakker. Toen Sally en Mia besloten een kind te nemen, wist Mia onmiddellijk dat zij het kind niet zou dragen. Haar genen waren daar niet geschikt voor met zo’n vader. Mia neigt zelf niet naar alcoholisme. Is deze kater bedoeld als een hommage aan vader? Ze blijft veel zachter in haar oordeel over vader dan zus Iris. Op de laatste bladzijde fantaseert ze erover zelf in het huis te gaan wonen, zij en Sally en hun toekomstige kinderen. Een open einde dus.
Uitgeverij Querido, 2021
Pagina’s 164
ISBN 978 9021 414 461
Recensie door Vera Berendsen, december 2023
One comment
[…] – https://vrouwenbibliotheek.nl/2024/01/11/apate-spreekt-door-alicja-gescinska/ – https://vrouwenbibliotheek.nl/2024/01/14/onze-kinderen-door-renee-van-marissing/ – https://vrouwenbibliotheek.nl/2024/01/21/helenka-door-anna-van-suchtelen/ […]