Over moeder worden
Afgelopen maand zaten drie jonge vrouwen in de kleinste zaal van het Louis Hartlooper Complex. Op het doek draaide Concerned citizen, een satirisch drama van de Israëlisch regisseur Idan Haguel, waarin Ben en zijn geliefde Raz hopen een kind te adopteren van een Aziatische draagmoeder. Wanneer Ben vanuit zijn keukenraam ziet dat de politie, die hij zelf gebeld heeft, een zwarte man doodtrapt, verliest hij zijn greep op het leven. Het adoptieproject komt tot stilstand, nu Ben zich afvraagt of hij wel een goed mens is, laat staan een goede vader.
Met een zwaar gemoed drinken de drie vrouwen nog een kop thee in het café. Ze zijn (on)gewenst kinderloos, terwijl twee van hen al op een leeftijd zijn waarop kinderen krijgen redelijk normaal is. De twee vrouwen zijn mijn zus (27) en mijn nicht (32)
Tijdens onze nabespreking van Concerned citizen vertelt mijn nicht over Al die liefde en woede. Ze kreeg het van een vriendin, die haar kwam opzoeken in Parijs. De vriendin had niet alleen Al die liefde en woede meegenomen, maar ook een tweede baby in haar buik. Misschien had mijn nicht wat aan het ene, namelijk het boek, om zich te weren tegen al het andere, namelijk vriendinnen met baby’s in hun buik.
Ook Ianthe Mosselman, programmamaker bij De Balie, raakte zwanger en beviel van een gezonde baby. Toch werd ze boos, woedend zelfs, al helemaal op iedereen die dacht dat ze ‘gewoon’ een postnatale depressie had. Over die woede schreef zij het vurige essay Al die liefde en woede, dat in februari 2022 verscheen bij Atlas Contact.
Al die liefde en woede is opgebouwd uit korte hoofdstukken, waarin Ianthe Mosselman reflecties op haar persoonlijke leven knap verbindt met het discours rond schrijvende moeders. Schrijvende moeders worden allemaal gek, leert dit discours ons. Ze laten hun kinderen achter of maken een eind aan het leven terwijl hun kinderen een kamer verderop op één oor liggen. Ianthe Mosselman maakt korte metten met deze stereotypering door te onderzoeken waar haar razernij vandaan komt. Vóór haar zwangerschap is ze een vrijgevochten vrouw, die in haar dagelijkse leven geen last heeft van de seksistische samenleving. Tijdens en na haar zwangerschap is ze in eerste plaats moeder, een keurslijf binnen de patriarchale samenleving.
Vurig, rauw en soms droogkomisch legt Ianthe Mosselman het moederschap bloot. Zo schrijft ze over haar zwangerschap, hoe voorbijgangers in haar personal space kwamen en haar buik aanraakten. Ook is Ianthe Mosselman niet bang om kritisch te zijn op haar eigen (heteroseksuele) relatie, waarin ze steeds meer een typisch man-vrouw-verhouding ziet verschijnen. Ze werkt net zo veel als haar man, toch is het Ianthe die denkt aan de traktaties voor de peuterschool en het sturen van een bedankkaartje. Over kunstenaarschap en moederschap schrijft ze: “waarom kan het schrijven over het leven en de eentonigheid daarvan in een studentenstad of het dagelijks herhalen van de dagen in een afgelopen dorp wel als literair gezien worden, maar de repetitie van het leven met een kind niet?”
Toch dringt de vraag zich aan mij op of er niet een oplossing is voor dit alles. Boven de dampende thee vertrouw ik mijn zus en mijn nicht toe dat ik het nog niet zo goed weet. Dat kinderen krijgen mij totaal niet trekt, nu niet, misschien wel nooit. De jonge vrouw die zegt geen kinderen te willen, wordt niet geloofd, schrijft Ianthe Mosselman. Haar wordt verteld, nota bene door haar eigen rolmodellen, dat het tij nog wel zal keren. Ik vraag het me af. In de tussentijd kijk ik uit naar toekomstig werk van Ianthe Mosselman.
Uitgeverij Atlas Contact, 2022
Pagina’s 254
ISBN 978 9045 044 972
Recensie door Lieke Polak, januari 2023
One comment
[…] Nieuwe recensies van deze maand als link bijgevoegd: – https://vrouwenbibliotheek.nl/2023/01/15/engel-en-kinnari-door-dido-michielsen/ – https://vrouwenbibliotheek.nl/2023/01/24/dit-is-lust-door-mary-gaitskill/ – https://vrouwenbibliotheek.nl/2023/01/29/al-die-liefde-en-woede-door-ianthe-mosselman/ […]