Recensies

‘Het Vrouwenpaleis’ door Laetitia Colombani

“Een paar seconden die een eeuwigheid leken, bleef zijn lichaam zweven in het luchtledige. Toen stortte hij vijfentwintig meter lager op de vloer te pletter. Het vervolg herinnert Solène zich niet. (…) Ze werd wakker in een kamer met witte muren. De arts sprak een woord uit: ‘burn-out’.”

In Het Vrouwenpaleis word je meegesleurd in twee verhalen: dat van Solène, een ambitieuze advocate die door haar burn-out een heel ander perspectief krijgt. En je leert Blanche kennen, hoofd van het Franse Leger des Heils met een groot hart voor vrouwen uit de onderste laag van de samenleving. Blanche leefde in de vorige eeuw, Solène leeft nu.

Waar ik me beter kon herkennen in Solène – ik heb zelf ook een burn-out gehad – had ik vanaf het begin al bewondering voor Blanche. In haar tijd was het eigenlijk ongehoord om als vrouw te werken, er werd op het Franse Leger des Heils neergekeken. Maar de toenmalige baas van het leger was heel helder: vrouwen mogen ook dienen. Dus dat deed ze, vol overgave.

Blanche klom snel op en werd uiteindelijk – samen met haar man – hoofd van het Leger des Heils. Ze sprak in verschillende landen over het Leger en de nood van de armen, maar bleef ook praktisch de handen uit de mouwen steken. Hoe hard ze ook werkte, er bleven vrouwen op straat komen – soms met kleine kindjes – die geen enkel vooruitzicht hadden. Daar wil Blanche iets aan doen, ze begint aan het bizarre project om een paleis voor deze vrouwen op te zetten, het Palais de la Femme.

Solène krijgt van haar therapeut het advies om vrijwilligerswerk te gaan doen. Met frisse tegenzin en een beetje angst begint ze aan haar werk bij Het Vrouwenpaleis. Ze schrikt van de omstandigheden van deze vrouwen. Hoewel ze hen zal helpen met o.a. brieven opstellen, voelt ze zich ongemakkelijk bij het grote verschil tussen hun levens en het hare.

Blanche en Solène zijn allebei vrouwen in Parijs, allebei vol ambitie, allebei verweven met het Vrouwenpaleis en toch heel verschillend. Laetitia Colombani heeft beide vrouwen tot leven gebracht, ervoor gezorgd dat ik ze allebei in m’n hart heb gesloten en meer respect heb gekregen voor de vrouwen die om wat voor reden dan ook op straat leven of hebben geleefd.

Het vrouwenpaleis is een inspirerende roman en zeker het lezen waard!

De Franse schrijfster Laetitia Colombani (1976) is naast (scenario)schrijfster ook actrice en filmproducente. Ze schrijft eveneens voor theater. Haar romandebuut De vlecht uit 2017 gaat over drie vrouwen op drie verschillende continenten en werd een internationaal succes. Het wordt inmiddels verfilmd.

Uitgeverij       Ambo|Anthos, 2019
Pagina’s        222
Vertaald         uit het Frans door Carolien Steenbergen (Les victorieuses)
ISBN              978 9026 349 768

Recensie door Lisanne Kemp, april 2022

image_pdfimage_print
Share

Laat een antwoord achter aan Mei nieuwsbrief | Vrouwenbibliotheek Utrecht Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Powered by: Wordpress
Geverifieerd door MonsterInsights