Beste leensters, leners en andere belangstellenden,
Een leuk bericht om deze lentemaand mee te beginnen:
In de collecties van de universiteitsbibliotheek Leiden is het oudste literaire 
vrouwengenootschap in Nederland bij toeval ’ontdekt’. Het genootschap Die Erg Denkt Vaart Erg In ’T Hart, waarvan het bestaan eerder onbekend was, werd in 1782 opgericht door dichteres Anna van der Aar de Sterke. De ontdekking werd gedaan door Evi Dijcks, nu 3e-jaars studente Nederlandse Taal en Cultuur, tijdens haar onderzoek naar twee handschriften met gedichten van Anna van der Aar de Sterke. Tot nu toe waren alleen literaire vrouwengenootschappen uit de negentiende eeuw bekend. Vrouwen mochten voor die tijd alleen honorair lid worden van de overwegend mannelijke genootschappen en werden uitgesloten van actieve en vooral publieke deelname, omdat dit in deze periode niet passend werd geacht voor vrouwelijke dichters. Om die reden richtte Anna van der Aar een eigen genootschap op. Dit eerste vrouwelijke dichtgenootschap had een sterk vriendschappelijk en persoonlijk karakter. De bijeenkomsten van het genootschap vonden wekelijks plaats op zaterdagen, waarbij de leden de mogelijkheid hadden om zelfgeschreven poëzie voor te dragen.
Op maandag 8 maart, Internationale Vrouwendag, zal Evi Dijcks acht gedichten van Anna van der Aar de Sterke online voordragen. De gedichten geven een boeiend inkijkje in de dichterlijke onderwerpen die eind achttiende en begin negentiende eeuw leefden. Vanaf 10u zal Evi elk uur via social media van de UBL een gedicht van haar keuze toelichten en aansluitend voordragen.
https://www.volkskrant.nl/wetenschap/leidse-student-ontdekt-poeziegenootschap-voor-vrouwen-uit-18de-eeuw~b66e2c79/
https://www.bibliotheek.universiteitleiden.nl/nieuws/2021/02/leidse-student-ontdekt-oudste-literaire-vrouwengenootschap-in-nederland
Voor wie het nog niet wist:
* De Boekenweek 2021 wordt verplaatst naar de zomer. Van 6 tot en met 14 maart is er dus geen Boekenweek, maar het zal wel een week vol boeken worden. Onder de titel Het voorwoord van de Boekenweek zullen verschillende on- en offline activiteiten georganiseerd worden waarmee het boek gevierd wordt en iedereen wordt opgeroepen om zijn of haar favoriete boekhandel (en bibliotheek!) te blijven steunen. De Boekenweek zelf zal in de zomer plaatsvinden wanneer de boekhandels en bibliotheken weer volledig open zijn. Veel auteurs hebben rond de Boekenweek optredens gepland staan, uitgeverijen geven nieuwe titels uit, bibliotheken hebben allerlei activiteiten geprogrammeerd staan en een financiële impuls is voor boekhandels broodnodig. Het boekenweekgeschenk van Hanna Bervoets en het essay van Roxane van Iperen krijgen in de zomer alle aandacht.Schrijfster en performer Babs Gons heeft ondanks het uitstellen van de de boekenweek het Boekenweekgedicht van dit jaar al geschreven. Het heet Polyglot en past bij het Boekenweekthema van 2021, Tweestrijd. Het is zaterdag gepubliceerd in Trouw en staat binnenkort onder meer op een linnen tasje dat iedereen die een boek bij de boekwinkel afhaalt cadeau krijgt.
* De stichting A. Roland Holst heeft haar driejaarlijkse oeuvreprijs voor poëzie
toegekend aan dichteres Saskia de Jong (1973). “Saskia de Jong schrijft compromisloze bundels, associatief van aard en tegelijk goed gecomponeerd, en werkt aan een activerend en inspirerend oeuvre,” aldus de jury.
Saskia de Jong is voor de meesten een weinig bekende dichteres. In poëzieland is dat anders. Voor haar debuut uit 2004, zoekt vaas, werd ze genomineerd voor de C. Buddingh’-prijs. Ook haar tweede bundel, resistent, oogstte in 2006 veel lof. Haar volgende bundel de deugende cirkel (2010) bevatte gedichten voor kinderen; hierin beschrijft ze op een geestige manier het dierenrijk van A tot Z. De afgebeelde collages maakte ze zelf. Haar nieuwste bundel, het jaagpad op en af, verscheen in 2020. NRC schreef hierover ‘Deze dichter provoceert zonder vrijblijvend te zijn en dat fascineert me.’ (https://www.saskiadejong.nl/)
Er zijn veel debuutromans verschenen afgelopen weken, merkte ik bij het bijeen zoeken van de nieuwe boektitels. Ze zijn van Nederlandse schrijfsters en één Vlaamse. Misschien omdat het deze maand eigenlijk Boekenweek zou zijn, en er meer aandacht voor boeken en debuten werd verwacht. Daarnaast las ik ergens dat debutantenprijzen de laatste jaren vrijwel allemaal naar vrouwen zijn gegaan, als een soort inhaalslag(?). Een paar debuten op een rij:
– Lale Gül groeide op in een streng soennitisch gezin. Dat betekende voor haar vooral dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuis komen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent ook voortdurend vragen stellen. Waar leef ik voor? Moet ik leven als een kamerplant? Of de vrijheid nemen die anderen om mij heen wel hebben? Trouwen met iemand die ik niet ken/wil en broedkip worden? Of mijn eigen leven leiden? Zou God blij zijn met mijn tragedie, of niet? In Ik ga leven onderzoekt Lale Gül met humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Kort na publicatie van deze autobiografische roman keert de islamitische gemeenschap zich tegen haar, inclusief haar ouders. Uit angst om verstoten te worden heeft ze inmiddels besloten te stoppen met schrijven. Heftig. In de Volkskrant een van de laatste interviews met haar: https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/lale-gul-schreef-een-boek-over-haar-streng-islamitische-opvoeding-en-werd-verketterd-ik-word-een-nestbevuiler-genoemd~b279c388
– Ik wacht hier van Else Boer gaat over een ’wanhopige meisjesvriendschap’ en alles wat daarbij hoort. In de eerste laag lijkt dat niet heel opzienbarend. In de diepere laag echter gaat het over de psychische vorming en worsteling van tienermeiden. Onzekerheid door een kwetsbare thuissituatie, opgroeien met geweld, leven in angst, onmacht, woede, en in armoede. En leven in de overtuiging dat je minder bent dan anderen.
– De geschiedenis van mijn seksualiteit luidt “dat ik altijd op zoek ben geweest naar iemand die de deuren en ramen zou sluiten, zou zeggen: en nu is het goed. Meer concreet viel ik eerst op mannen en toen op vrouwen, natuurlijk altijd al op vrouwen, op Muriël de roodharige bijlesdocente met de lange benen, op wie niet, maar ik hield mijn ogen of iets anders erg cruciaals ongeopend.” Het is het debuut van Sofie Lakmaker, die overal een mening over heeft, ongezouten kritiek levert en niet bang is om zichzelf bloot te geven. Ze heeft korte tijd Russisch en literatuurwetenschap gestudeerd en is afgestudeerd als filosofe.
– Het aanbidden van Louis Claus wordt omschreven als ‘het poëtische en lichte debuut over liefde en rouw’ van Helena Hoogenkamp. Over een meisje wier moeder ernstig ziek blijkt te zijn en voor wie Louis Claus, die in een clownspak naar school komt, haar magische, duivelse en romantische held wordt. Werkelijkheid en fantasie gaan door elkaar lopen, 
net als de gesprekken en de dromen. Liefde en verlangen worden een tegengif tegen de dood.
– In Zachtop lachen van Malou Holshuijsen durft hoofdpersoon Malou van het ene op het andere moment niet meer het verkeer in te gaan en is ’s nachts bang is om te gaan slapen, terwijl ze zich doorgaans met galgenhumor laconiek en luidkeels door het leven beweegt. Een rauwe dialoog volgt, tussen haar psycholoog en een patiënt-in-ontkenning over een allesbepalend geheim, afgewisseld met het tenenkrommende verhaal van een op het oog zorgeloos bestaan.
Onlangs uitgebrachte titels
– Lot Vekemans is de meest opgevoerde Nederlandse toneelschrijfster (van o.a. Gif) in het buitenland. Haar 2e roman, De verdwenene, gaat over een norse man die zijn familie de rug had toegekeerd en jaren geleden naar Canada is verhuisd. Maar dan belt zijn zus met de vraag of haar problematische puberzoon Daan een tijdje bij hem mag wonen. Hij stemt mompelend in, maar dat blijkt al snel een fout. Hij is zijn gekoesterde zelfstandigheid kwijt. Tijdens een tripje naar de Rocky Mountains, waar ze twee enthousiaste bergwandelaars (vader en zoon) ontmoeten, wordt
Simons constante chagrijn duidelijk; ook aan zijn neefje Daan, die na een ruzie spoorloos verdwijnt.
– Het missiehuis is de 2e roman van de Britse schrijfster Carys Davies. Om te herstellen van een zenuwinzinking zoekt de vrijgezelle bibliothecaris Hillary Byrd zoekt zijn toevlucht in een bergdorp in India. Daar vindt hij troost in de eenvoud van het leven. Hij laat zich door zijn chauffeur per riksja rondrijden en verblijft in een missiehuis naast de plaatselijke pastorie waar de padre en zijn adoptiedochter Priscilla hem onder hun hoede hebben genomen. Naarmate Hillary’s vriendschap met de jonge vrouw groeit, wordt het ingewikkelder. Religieuze spanningen broeien en het missiehuis is misschien niet de veilige haven die het lijkt.
– Over Renée van Marissing schrijft VPRO-boeken dat het frustrerend is dat ze maar niet ontdekt wordt als schrijfster. Veel lezers zouden haar nieuwe roman, Onze kinderen, prachtig vinden. Na de dood van haar vader, die te veel dronk en allesbehalve een ideale vader was, moet Mia zijn huis leegruimen. Intussen kan haar vrouw Sally elk moment bevallen van een eerste kind. Mia probeert grip te krijgen op de nare herinneringen aan haar vader, die ze toch ook mist, en op haar gevoelens over de komst van een baby waarmee ze geen genen deelt.
– In Naar Lillehammer van Vonne van der Meer vraagt een moeder op een kinderspeelplaats een wildvreemde vrouw even op haar 3-jarige dochter te passen. Wanneer de moeder niet meer komt opdagen, neemt de kinderloze Cécile eerst alleen de zorg voor het kind op zich, maar algauw krijgt ze de moeder erbij: de Nigeriaanse Gladys wil met haar oude leven breken en voelt zich in de stad niet langer veilig. Zelfs in een afgelegen vakantiehuis in de bossen bij Lunteren ontkomt ze niet aan de macht van haar pooier. Gaandeweg wordt het Cécile duidelijk waarom naar Lillehammer vluchten zo moeilijk voor Gladys is. Ondanks de thrillerachtige sfeer is is de overeenkomst met andere boeken van Vonne van der Meers duidelijk: de vragen over goed en kwaad.
– Delphine Lecompte laat zich meestal horen in haar gedichten. In Beschermvrouwe van de verschoppelingen geeft ze in proza haar wilde meningen over wat ze om zich heen ziet gebeuren en vertelt ze verhalen over haar markante leven. Er trekt een bonte stoet outsiders voorbij. Rednecks, drank- en gokverslaafden en andere veelgeplaagde figuren kunnen op haar sympathie rekenen, maar met corona besmette koeienslachters, benepen pezewezers en moraalridders kunnen haar rug op. Tussen het weldadige absurdisme door is er steeds een kwetsbare ondertoon.
– De geheugenpolitie is een intrigerende dystopische en filosofische roman van de Japanse schrijfster Yōko Ogawa, over totalitarisme en stil verzet. Op een eiland verdwijnt op mysterieuze wijze steeds meer: hoeden, vogels, boeken, en in steeds serieuzere proporties. Het straatbeeld wordt leger en het geheugen van de inwoners vertoont grotere gaten. De enkelen die blijven herinneren, vrezen voor hun leven. Ze zijn bang voor de geheugenpolitie die de taak heeft over deze collectieve vergetelheid te waken en te zorgen dat wat verdwenen is, vergeten blijft. Vervolgingen zijn aan de orde van de dag. Wanneer een jonge schrijfster ontdekt dat haar redacteur in gevaar is voor de geheugenpolitie, maakt ze een schuilplaats onder haar vloer om hem te verbergen. Terwijl angst en verlies hen omringen, klampen ze zich samen vast aan haar schrijven als een laatste redmiddel om het verleden te bewaren.
– Aan de basis van De drie levens van Josef Klein ligt een stapeltje correspondentie tussen Ulla Lenze’s oudoom Josef Klein en zijn broer Carl. De teruggetrokken en onopvallende Josef is in de jaren twintig vanuit Duitsland geëmigreerd naar de Verenigde Staten, op zoek naar een nieuw leven. Vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog wordt hij, in zijn vrije tijd een verwoed radiozendamateur, door de nazi’s in New York gerekruteerd als spion. Na de oorlog wordt hij uitgezet naar Duitsland, om uiteindelijk naar Zuid-Amerika te vertrekken. Uit de recensies begrijp ik dat Ulla Lenze m.n. door haar manier van schrijven een prachtig melancholisch portret van de familie Klein heeft gemaakt, met de herinneringen van een man die zich voor zichzelf verstopte.
– In De berenvrouw reconstrueert Karolina Ramqvist het verhaal van de in 1541 op een onbewoond eiland gedumpte Marguerite de la Rocque (wegens een seksschandaal aan boord van een van de eerste koloniale expedities). Ze neemt het op tegen wilde dieren en de elementen, en bevalt van een zoon. Een paar eeuwen later probeert een hedendaagse schrijfster te begrijpen wat er met de ‘Berenvrouw’ is gebeurd. Terwijl ze aan De berenvrouw schrijft, dringt haar eigen leven het werk binnen. Haar onderzoek raakt verweven met vragen als waarom ze schrijft, wat een verhaal is, wie ze ooit was en wat ze is geworden. Het wordt een zelfonderzoek naar haar moederschap en schrijverschap.
– Als de 92-jarige Cyriel beseft dat zijn verblijf in zorgcentrum Fortuna meer weg heeft van een hel dan van de hemel die hij zich had voorgesteld, slaat hij aan het schrijven in een poging zijn waardigheid te behouden. Over het vroege verlies van zijn moeder, de ambivalente relatie met zijn vader, zijn bewogen liefdesleven, zijn gemiste vaderschap, de gruwel van de oorlog en de vele verlieservaringen. De Vlaamse Eline Trenson schreef “een verhaal dat iedereen moet lezen. Over hoe het is om oud te worden en in een verzorgingstehuis terecht te komen. Over het verlies van waardigheid en menselijkheid, de betutteling, de vernedering. Maar het boek is vooral een liefdevolle lofzang op de levenskracht”, aldus sociologe Christien Brinkgreve. 
– ”.. Lijn van wee en wens, de fijnzinnige en ontroerende debuutroman van de Vlaamse Caro Van Thuyne, had een zeemzoete, sentimentele draak kunnen zijn. Alle ingrediënten waren aanwezig: een dood kind, een rouwende vrouw en een hulpeloze man die deze vrouw op meer dan een vlak van hem weg ziet wandelen. Maar dat is het dus helemaal niet. Het is daarentegen een hartverscheurende ingehouden schreeuw, een worsteling met de olifant die pijn en verlies heet en een poging om het onzegbare te zeggen. Want wat heeft dan nog betekenis? Het is alsof ze in een poel staat, beschrijft Mari het, waarin het verleden uitmondt, maar ook de toekomst, en die stilletjes volloopt terwijl zij er niet uit kan.” (uit ’de leesclub van alles’)
Poëzie
– Naast een herdruk van de bundel Goed en kwaad met het verzameld werk van Fritzi Harmsen van Beek is onlangs ook Fritzi verschenen. Het is een keuze uit haar gedichten, gemaakt door het duo De poëzieboys, dat poëtische voorstellingen maakt over dichters. Hun nieuwste theatershow is een liefdevolle ode aan het werk en leven van Fritzi, van wie zij grote bewonderaars zijn.
– In haar bundel Hoe verschillig stelt Marjoleine de Vos de vraag of het mogelijk is terug te keren naar waar men vandaan komt. Ze begint met een korte serie gedichten onder de titel ‘Odysseus keert niet terug’. Wat zou er zijn gebeurd als hij niet was teruggekeerd? Was Penelope dan blijven weven en uithalen? In ieder van ons schuilt een Penelope, eindeloos wachtend terwijl ze rustig haar weefwerk voortzet en weer uithaalt. Dat weefwerk bestaat uit de beelden die we vormen van anderen en van onszelf. Herinneringen, zo blijkt telkens weer in de gedichten uit Hoe verschillig, corresponderen vaak niet met de werkelijkheid om ons heen:
Verhalen
– Roos van Rijswijk debuteerde met de veelgeprezen en bekroonde roman Onheilig, maar ze schrijft ook verhalen, die al eerder in tijdschriften werden gepubliceerd. De dwaler is een bundel prikkelende, poëtische en ongewone verhalen. Ze laten een wereld zien die op de onze lijkt, maar het net niet is. Zo besluit een man midden in een chique woonwijk op straat te blijven liggen, en vraagt een vrouw uit medelijden een wildvreemde mee naar zee. Een buitenaardse verkenner onderzoekt of de mens meer is dan bladgroen en een schoolklas wordt voor een spelletje levend stratego wel heel erg verdeeld door hun docent. Empathie komt uit de kraan, in een hijskraan ben je het verst verwijderd van de doden, en in de gangen van een ziekenhuis kun je vissen.
Non-fictie
– In Ons lichaam, jullie slagveld vertelt Christina Lamb over de verzwegen oorlogsmisdaden tegen vrouwen. Al meer dan dertig jaar doet ze verslag van conflicten over de hele wereld, maar voor het eerst toont ze de ongekende omvang van de gruwelijkheden die vrouwen en kinderen in oorlogen zijn aangedaan. Ze laat zien hoe verkrachting stelselmatig wordt ingezet als oorlogswapen om vrouwen bang te maken, te vernederen en te verminken, en voor etnische zuivering. Christina Lamb sprak o.a. met de ‘troostmeisjes’ uit de Japanse kampen en met vrouwen die tijdens het Argentijnse juntaregime slachtoffer werden van seksuele horrorpraktijken, ze ontmoette de Rohingya- en jezidivrouwen, en de Nigeriaanse schoolmeisjes die verkocht werden als seksslavinnen. Tijdens deze gesprekken ontdekte ze hoe moedig en heroisch deze vrouwen vaak zijn. Hoewel verkrachting wereldwijd al in 1919 als oorlogsmisdaad is aangemerkt, heeft het internationaal gerechtshof tot op heden niemand ervoor veroordeeld. Na het lezen van Ons lichaam, jullie slagveld kan niemand meer zeggen dat we het niet wisten.
– In De dochters van Jalta vertelt historica Catherine Katz hoe drie jonge, gedreven vrouwen hun machtige vaders voor een crisis behoedden toen de alliantie uiteen dreigde te vallen: Sarah Churchill, Anna Roosevelt en Kathleen Harriman, dochter van de Amerikaanse ambassadeur in Rusland Averell Harriman, waren meer dan alleen een steun en toeverlaat. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de wereld opnieuw ingedeeld. Stalin, Churchill en Roosevelt gingen de geschiedenisboeken in als de vormgevers van deze nieuwe machtsverdeling, maar achter de schermen speelden deze drie bijzondere vrouwen een cruciale rol. Op basis van bronmateriaal uit de familiearchieven en interviews met de nabestaanden is hun bepalende rol in de besluiten en bij het verloop van de Conferentie van Jalta gereconstrueerd.
– In Maar ik hield al wel van je wil Marjolijn de Cocq het taboe op miskramen te lijf gaan. Zelf heeft ze er drie achter de rug. Gebaseerd op de dagboeken, die ze bijhield, schrijft ze een persoonlijk essay over haar verdriet, en over het geluk van de twee kinderen die er wel kwamen. Over pijn, over onbegrip, over schuldgevoel en eenzaamheid. Jaarlijks krijgen 11,5 op de 1000 vrouwen een miskraam – en dat zijn alleen de geregistreerde gevallen. Geen enkele miskraam is hetzelfde. Iedereen ervaart haar of zijn eigen leed, maar er hoeft niet te worden gezwegen en geslikt en weggestopt en gerelativeerd.
– Nelly Denies, alias Oliebollen-Nel, geldt in de jaren 20 en 30 als een ware sensatie op de Nederlandse kermissen, waar ze menig mannenhart sneller doet kloppen. Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog raakt ze om heel andere redenen bekend, wanneer ze ervan beschuldigd wordt een gewetenloze dubbelspionne te zijn geweest. Zelf houdt ze vol dat ze haar intieme contacten met Duitse officieren alleen maar gebruikt heeft om het verzet te helpen. De officier van justitie typeert haar strafdossier als een van de moeilijkste zaken die het Bijzonder Gerechtshof ooit te behandelen kreeg. Haar verre achterneef Michèl de Jong raakte gefascineerd door de geruchten over dit zwarte schaap in zijn familie. Aan de hand van diepgravend archiefonderzoek en gesprekken met kermisexploitanten, jonkheren en verzetsstrijders reconstrueert hij het opmerkelijke levensverhaal van een even kleurrijke als ongrijpbare kermisdiva.
– In Prooi stelt Ayaan Hirsi Ali dat de recente instroom van mensen uit een islamitische samenleving een gevaar vormt voor de rechten van zowel migranten- als westerse vrouwen. Daarover durft niemand openlijk te praten uit angst voor racist of extreem-rechts te worden uitgemaakt. Ayaan wil het taboe doorbreken vanuit de gedachte dat als we er niet openhartig over praten we de rechtspopulisten die het er wél over hebben en vaak schromelijk overdrijven en haat tegen migranten voeden, juist in de kaart spelen. Haar betoog bestaat uit een mix van persoonlijke verhalen en getuigenissen, harde feiten en cijfers en kritiek op het integratiebeleid van Europese landen. Ze is zich bewust van het gevoelige karakter van de dingen die ze zegt, maar wil laten zien dat ontkenning van het probleem geen oplossing is. Daarom geeft ze een aantal oplossingen voor de beschreven problemen en doet een oproep tot verandering.
– Mannen, ik haat ze is de provocerende titel van een onbeschroomd, controversieel en polemisch pamflet, geschreven door Pauline Harmange. Ze is de vrouwenhaat en ongelijkheid in de wereld zat en verheft het scheldwoord ’mannenhater’ tot geuzennaam. Vrouwen hebben goede redenen om mannen te verwerpen en te verafschuwen, vindt ze. Er is geen rechtvaardigheid tussen mannen en vrouwen, er zijn geen wederkerige en gelijkwaardige relaties. En ze kent geen enkele vrouw die géén ervaring heeft met seksueel geweld, van betasten tot verkrachten, en het onveilig voelen in een sfeer van seksistische grappen. Een prikkelende uitspraak van de Française, om stil bij te staan en over na te denken: “Er bestaat geen acceptabele vorm van mannelijkheid, want die is per definitie agressief.” Ze studeerde communicatiewetenschappen, werkt als freelance webredacteur en is actief voor een organisatie die slachtoffers van seksueel geweld begeleidt. Op 1 maart gaat ze via Zoom in gesprek met Damn, Honey en belangstellende bezoekers, zie https://www.atlascontact.nl/calendar/pauline-harmange-in-gesprek-met-damn-honey-over-mannenhaat-en-feminisme/
Een interview met haar in Trouw: https://www.trouw.nl/cultuur-media/feministe-pauline-harmange-26-mannen-moeten-betere-mensen-worden~bc588759
Activiteiten in Utrecht en daarbuiten:
– Op 1 maart via Zoom en gesprek met Pauline Harmange, zie hierboven
– Op maandag 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Het thema dit jaar in Invloed met impact. De activiteiten zullen (vrijwel?) allemaal digitaal zijn.
Via de website https://www.internationale-vrouwendag.nl/waar-ben-jij-op-08-maart/ zijn ze per provincie te vinden.
*Instituto Cervantes in Utrecht heeft haar programma dit jaar gewijd aan de rol van de vrouw in de wereld van de muziek. Het bestaat uit twee delen: een reeks van 5 concerten en een bijeenkomst op 8 maart zelf. De concertreeks getiteld Polygnota: gisteren muze, vandaag componist is samengesteld door de Spaanse pianiste Lara M. Taboada en wil het werk van verschillende vrouwelijke componisten redden van de vergetelheid en in ere herstellen.
Op 8 maart is er een rondetafelgesprek met diverse Europese specialisten, waarin zij met elkaar in gesprek zullen gaan over de moeilijkheden die vrouwelijke musici ondervinden bij de ontwikkeling van hun creativiteit en hun talent.
Meer info: https://cultura.cervantes.es/utrecht/nl/la-mujer-en-el-mundo-de-la-m%c3%basica/139808
*Allerlei organisaties hebben hun programma op de eigen website staan, zoals allerlei lezingen op https://internationalevrouwendagdelft.nl/, of de Haagse Vrouwendagen, die een week lang podcasts, debatten, films, online magazines, theater- en muziekvoorstellingen, workshops/masterclasses en exposities aanbieden: https://www.haagsevrouwendagen.nl/. Maar er zijn er natuurlijk veel meer.
* En als je het tot slot leuk vindt iets over de geschiedenis van de Internationale Vrouwendag te lezen: https://www.beleven.org/feest/internationale_vrouwendag
Bibliotheeknieuws:
– Deze maand zal de bibliotheek op de aangegeven tijden open zijn voor het ophalen en terugbrengen van boeken. Uitzoeken van boeken kan via de catalogus of bijv. via de recensielijst. Als je je leenwensen via info@vrouwenbibliotheek.nl laat weten, dan worden de boeken voor je klaar gelegd. Laat ook weten als je behoefte hebt aan suggesties e.d. Mocht er komende weken hier iets in veranderen, zullen we dat via de website laten weten.
– De poêziegroep en de leesgroep zorgen nog steeds voor aangepaste bijeenkomsten.
Nieuwe boeken in de bibliotheek
Een man zijn van Nicole Krauss, De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo van Taylor Jenkins Reid, Vrouwen en kinderen eerst van Els Kloek, Meisje, vrouw, anders van Bernardine Evaristo
Nieuwe recensies van deze maand als link bijgevoegd:
https://vrouwenbibliotheek.nl/2021/02/04/de-dag-dat-ik-mijn-naam-veranderde-door-bibi-dumon-tak/
https://vrouwenbibliotheek.nl/2021/02/16/kersenhout-en-oude-gevoelens-door-marica-bodrozic/
https://vrouwenbibliotheek.nl/2021/02/21/ik-zal-de-laatste-zijn-door-nadia-murad/
https://vrouwenbibliotheek.nl/2021/02/23/een-man-zijn-door-nicole-krauss/
https://vrouwenbibliotheek.nl/2021/02/25/hannah-arendt-door-ann-heberlein/
en aanvullend bij Hannah Arendt: https://isvw.nl/activiteit/kern-van-arendt-online/
De leenbijdrage voor 2021 is opnieuw vastgesteld op € 26,-. Je kunt hiervoor onbeperkt boeken lenen en/of vriendin/vriend van de bibliotheek zijn.
Iedereen die boeken leent en/of wil gaan lenen wordt vriendelijk verzocht dit bedrag over te maken op banknummer NL71 INGB 0009 2669 95 ten name van Stichting Es Scent ovv naam en ‘leenbijdrage 2021’. Meer overmaken om de vrouwenbibliotheek extra te ondersteunen mag natuurlijk altijd. Eenmalig een boek lenen kan ook. De bijdrage hiervoor is € 1,- per boek, met een startbedrag van € 5,- per kalenderjaar.
Op www.vrouwenbibliotheek.nl is meer informatie over de bibliotheek te vinden en veel recensies, de nieuwsbrief is ook te lezen via onze website.
Marjolein Datema Utrecht, 1 maart 2021
