Deel 4 uit de serie De Napolitaanse romans is het sluitstuk over de vriendschap tussen Lila Cerullo en Elena Greco in het Napels vanaf de jaren ’50. Dit deel beschrijft hun volwassenheid en ouder worden.
Waar deel 3 eindigde met de vlucht van Elena met haar jeugdliefde Nino Sarrotore, haar man Pietro en hun twee dochtertjes achterlatend, blijft Lila bezig met haar eigen bedrijf Basic Sights en zorgt ze samen met Enzo voor haar zoontje. Oude vrienden Pasquale en Nadia worden opgepakt, Elena houdt haar boekpresentaties in Italië en daarbuiten en wordt samen met Nino tijdens een bezoek aan Duitsland ondervraagd. Premier Aldo Moro wordt in 1978 ontvoerd en vermoord door de Rode Brigades.
Tegen de achtergrond van dit harde politieke klimaat proberen de jonge vrouwen staande te blijven, gaan relaties voorbij, groeien hun kinderen op en raken de twee vriendinnen allebei nog een keer zwanger en bevallen beiden van een dochtertje. Omdat Lena voorlopig nog in Napels woont, zorgen ze voor elkaars kinderen. Wanneer Lena een interview geeft aan een landelijk tijdschrift over haar boeken wordt tegen haar wil een foto gemaakt van haar met het dochtertje van Lila.
Het is dit voorval waarvan veel later blijkt dat het een begin zou kunnen zijn van een bizar verloop in hun beider leven. Wanneer het dochtertje van Lila op klaarlichte dag verdwijnt heeft dat grote gevolgen voor hun persoonlijke leven en hun vriendschap. Lila raakt steeds meer in haar eigen wereldje en is moeilijk bereikbaar. De vriendschap wordt behoorlijk op de proef gesteld. Het verhaal leek voor mij door deze mysterieuze verdwijning een literaire thriller te worden. Voor Elena krijgt dit voorval een bizar en tegelijk tragisch vervolg. Ze is inmiddels verhuisd naar Turijn na een breuk met Nino, haar twee oudste dochters in Boston studeren en de jongste in Parijs. Op een dag krijgt ze twee poppen bezorgd. Het zijn de poppen waar zij en Lila als kind mee speelden, de poppen die in deel 1 mysterieus verdwenen.
Ik was totaal verrast door deze wending in het verhaal. Het verhaal werd een ingewikkeld spel van krachten buiten Elena en Lila om. Die maakten dat ik het boek sneller uit had dan de vorige drie boeken, hopend op een ontknoping. Helaas bleef die vooralsnog uit.
Elena blijft achter, inmiddels een vrouw van tegen de zestig en terugkijkend op een bewogen en interessant leven. Was ze eerst nog ‘Elena Greco, de geniale vriendin van Raffaella (Lila, red.) Cerullo’, zoals Lila soms voor de grap, soms ernstig zei, nu worden haar boeken minder verkocht en is Nino niet meer haar partner. Haar drie dochters zijn uitgevlogen en ze blijft ze achter met de herinnering aan vroeger door de poppen die ze terugkrijgt.
Wanneer Elena weer een keer in haar geboortestad Napels is, bezoekt ze haar oude vriend Pasquale in de gevangenis. Hij is daar inmiddels afgestudeerd in astronomische geografie, in tegenstelling tot de andere vrienden die zich in de ogen van Elena niet verder hebben ontwikkeld. Ze vraagt hem wie ‘het verloren kind’ heeft afgenomen en hij antwoordt haar: “De Solara’s”.
Het verhaal van het verloren kind zou hiermee een open einde kunnen hebben, ware het niet dat De Groene Amsterdammer op 14 november 2019 vermeldt dat roman nummer vijf van Elena Ferrante, getiteld Het leugenachtige leven van de volwassenen (La vita bugiarda degli adulti), met een Hitchcock-achtige cover in zwart-wit inmiddels in de Italiaanse boekhandels ligt. De Engelse vertaling zal er in juni 2020 zijn. Volgens de uitgever hult Elena Ferrante zich nog altijd ‘in totale stilte’.
Uitgeverij Wereldbibliotheek, 2016
Pagina’s 477
Vertaald uit het Italiaans door Marieke van Laake (Storia della bambina perduta)
ISBN 978 9028 426 689
Recensie door Irma van den Bos, december 2019
