Transcriptie van Kate Atkinson begint en eindigt in Londen, 1981. Hoofdpersonage Juliet Armstrong is aangereden door een auto. Liggend op het wegdek van Wigmore Street overdenkt zij nog eenmaal haar turbulent verlopen leven – de lezer heen en weer slingerend tussen de jaren 1940 en 1950.
De Tweede Wereldoorlog is net uitgebroken als Juliet – op dat moment achttien jaar oud en wees – in dienst treedt bij de binnenlandse spionagedienst MI-5. MI-5 heeft een infiltrant in de vijfde colonne, een groep nazisympathiesanten. Juliet is als typiste verantwoordelijk voor een transcriptie van de afgeluisterde gesprekken tussen de infiltrant en de nietsvermoedende informanten. Al snel wordt Juliet zelf ook tijdelijk als infiltrant ingezet en wordt haar van hogerhand opgedragen om een collega in het oog te houden. Na de oorlog gaat Juliet bij de BBC werken, maar haar verleden laat haar niet met rust. Er duiken oude bekenden uit haar tijd bij MI-5 op en ze ontvangt een anonieme dreigbrief. Stukje bij beetje wordt het de lezer duidelijk wie er nog een appeltje met Juliet te schillen hebben, en waarom.
Transcriptie doet je niet op het puntje van je stoel doen zitten van spanning, maar Kate Atkinson – die zich heeft laten inspireren door originele documenten van MI-5 – weet desalniettemin de aandacht vast te houden. Het verhaal is kleurrijk, vlot en met een onderkoeld gevoel voor humor geschreven. Hetzelfde geldt voor de dialogen. Een enkele keer raakte ik de kluts kwijt tussen de vele personages, sommige met zowel een ‘echte’ naam als een schuilnaam. Het uitermate aimabele hoofdpersonage Juliet, het decor van de stad Londen door de jaren heen evenals de verrassende ontknoping, maakt dat het verhaal niet zou misstaan als (Britse) spionagefilm.
Uitgever Atlas Contact, 2018
Pagina’s 347
Vertaling uit het Engels door Inge Kok (Transcription)
ISBN 978 9025 452 421
Recensie door FK, maart 2019
