Op grond van de beschrijving leek Alle bessen kun je eten een interessant boek te zijn. Dat kwam alleen al door de zinsnede “op zoek naar liefde bij -30 graden”. Een temperatuur waarbij ik zelf al snel zou zijn uitgezocht om naar +30 af te reizen. Volgens de achterflap gaat het boek over het leven buiten kaders, verlangen naar wat voorgoed voorbij is en wat nooit zal zijn, de angst voor verkeerde keuzes.
Alle bessen kun je eten is de debuutroman van Gemma Venhuizen, in het dagelijks leven journalist en schrijfster van onder meer een wekelijkse column in de Volkskrant.
Het verhaal gaat over de 23-jarige Jasmijn. Voor een fotografieproject van haar opleiding wordt ze naar Spitsbergen gestuurd. Waarom ze deze opleiding volgt, is mij niet duidelijk geworden. Veel ambitie in die richting en vertrouwen in haar eigen fotografische kwaliteiten lijkt ze niet te hebben. Haar ervaringen op Spitsbergen worden afgewisseld met terugblikken op gebeurtenissen in haar leven en haar voettocht door Noorwegen. Een voettocht die duidelijk later plaatsvindt dan het fotografieproject. In Spitsbergen woont Jasmijn samen met een groep studenten in een appartement en vanaf het eerste moment is zonneklaar dat ze verliefd gaat worden op Lars. Al snel blijkt dat haar voettocht in Noorwegen alles met Lars te maken heeft.
Normaal gesproken vind ik verschillende verhaallijnen in een roman bijdragen aan de spanning. Dit boek is daarop een uitzondering. Juist door de verhaallijnen naast elkaar is de afloop geen verrassing meer. Het enige dat nog rest is de vraag hoe dat zo kon gebeuren, wat was de verwachting van Jasmijn bij het maken van de voettocht? Dat laatste wordt overigens nergens duidelijk, de lezer kan dit slechts vermoeden.
De hoofdpersoon Jasmijn ging mij gaandeweg het verhaal steeds meer tegenstaan. Wat een egocentrische zeurpiet. Alleen maar met zichzelf bezig, geen enkel empathisch vermogen. Pubergedrag. Geen daadkracht of zelfredzaamheid. Bij de eerste de beste tegenvaller terug naar papa en mama. Van de andere personages in het boek kan je niet zoveel vinden. Ze blijven oppervlakkig. Ook voor de schrijfster lijkt alles om Jasmijn te draaien. De ouders, haar medebewoners in het appartement, haar vriend, ze zijn allen slechts bijzaak.
Het boek zou moeten gaan over het maken van keuzes. Dat zegt Gemma Venhuizen zelf ook in een interview. Dromen versus de werkelijkheid en het loslaten van verwachtingen.
Als dat de bedoeling van de schrijfster was, dan is dat wat mij betreft in het het boek niet tot uitdrukking gekomen. Ik zie Jasmijn geen keuzes maken, eerder het tegendeel. Zij laat zich leiden door regels van anderen, door een verliefdheid, door een leraar in haar opleiding. Het is het verhaal van een puber met zelfbeklag en liefdesverdriet.
De schrijfstijl van Venhuizen is luchtig, makkelijk leesbaar. Ze kan mooie sfeerbeschrijvingen van het landschap in Spitsbergen respectievelijk Noorwegen neerzetten. Het boek leest dan ook lekker weg. Leuk voor een regenachtige zondag in een luie stoel. Niet meer dan dat. Jammer, een volgende roman van Gemma Venhuizen zal ik niet snel oppakken.
Gemma Venhuizen heeft een eigen website, www.gemmavenhuizen.nl.
Uitgever Nijgh & Van Ditmar, 2013
Pagina’s 255 blz
ISBN 978 9038 896 335
Recensie door Janny, mei 2013
