De titel Celinspecties kan je als lezer op het verkeerde been zetten. Je zou kunnen denken dat het iets met biologie te maken heeft. Maar niets is minder waar. Celinspecties gaat over het gevangenisleven. In Nederland komt het niet vaak voor dat schrijvers en dichters zich bezig houden met gevangenen. Dat is heel anders in bijvoorbeeld de VS. En wat kun je dan zoal schrijven over de gevangenis en gevangenen? Heel veel. Ze zijn heel anders dan wij buiten de gevangenismuren. En tegelijkertijd kun je ervan schrikken hoeveel wij met hen gemeen hebben.
Met haar derde dichtbundel Celinspecties schreef Ester Naomi Perquin de VSB-Poëzieprijs 2013 op haar naam. Perquin werkte een aantal jaren als gevangenenbewaarder. Ze heeft voor elk van haar drie bundels prestigieuze prijzen ontvangen in Nederland en Vlaanderen. Naast haar poëzie schrijft Perquin ook radioverhalen voor de VPRO en columns in de Groene Amsterdammer.
Celinspecties bevat bijna vijftig gedichten die grotendeels over mannen gaan, mannen die door een fout of door fout op fout opgesloten zitten. Ze kunnen even geen kwaad meer aanrichten in de buitenwereld maar binnen de celmuren gaat het malen dag en nacht door, het knagen in hun hoofd.
Het werk van de Rotterdamse dichteres doet Amerikaans aan in de grootsheid van haar thematiek. Neem het laatste gedicht Lied:
Bennie, van alle dingen die je leerde was het meeste toch vergeefs.
Dat wist je. Je lachte er om en weer zie ik je watervlugge handen
wanneer je gebaarde, als een tolk voor de doven
en het helpt niets zei je: handschoenen om klauwen doen. Nagels
boren gaten door de toppen en trekken hun sporen, diep, vijfbaans,
een klauw is een klauw, zei je, wil bewegen.
Kijk hier. Je liet je vingers zien. Zo moet het gebeuren. Ik bijt ze af,
zo kort dat ik, wanneer ik ooit toesla, bloeddorstig naar je graai,
vlees met vlees bekras.
We wisten allebei wel dat je niet zo was.
Zeg maar liever Bennie,
dat je aaide.
(….)
Sommige gedichten gaan niet specifiek over gevangenen maar die zijn even trefzeker. Zoals in Er is niets gebeurd:
Er waren allerlei redenen om een kind te krijgen
dus kregen wij een kind. Het was een jongen,
groot voor zijn leeftijd, zwijgzaam.
We kochten een huis en kregen twee dochters
Omdat één kind, zwijgzaam, zielig is.
(…)
Ester Naomi Perquin schrijft met veel compassie voor haar personages met hun gemankeerde levens. De vrije versvorm die ze gebruikt, geeft haar poëzie extra kracht. Deze gedichten gaan niet over romantiek bij kaarslicht maar over tl-buizen die jaar na jaar blijven trillen. Ook daarin is de tijd meedogenloos.
Uitgever Van Oorschot, 2013
Pagina’s 72
ISBN 978 9028 241 954
Aarti Rampadarath, april 2013
