Recensies

‘Zeven soorten honger’ door Renate Dorrestein

Renate Dorrestein schrijft over mannen, met vingers als hotdogbroodjes en overbloezend vlees, over de impact van eten in deze tijd.
Zeven soorten honger beschrijft uitvreters die geld als water verdienen aan andermans zwakheden en speelt zich af in een obesitas kliniek, het William Banting instituut. Het is een kliniek speciaal voor mannen die willen afvallen. Het beleid van ondernemersechtpaar Nadine en Derek is dat iedereen die in hun kliniek verblijft op elk moment een beroep kan doen op hun tijd, aandacht en ondersteuning.

De lezer wordt de binnenwereld van Nadine in getrokken, hoe zij switch met haar gedachten en uitspraken. Er is zoveel wat zij moet regelen. Kristel, een stage-journaliste komt langs om naar aanleiding van het 25-jarig jubileum te praten over het geheim achter het succes van het William Banting instituut. “Dat geheim is snel onthuld, Kristel” zegt Nadine, “toen ik elf was hield mijn moeder namelijk op met koken”, en dan ontdek je “Als je niets te eten krijgt, val je heel snel af.” In de brochure staat ‘verandering van leefstijl’. Het lichaam kan zich op een andere manier, oriënteren als het informatie binnen krijgt vanuit een andere ervaring en waarneming, en niet vanuit vooropgezette verwachtingen. Derek werkte voorheen als moleculair bioloog, waardoor hij weet hoe bepaalde stoffen in het lichaam bij tekorten kracht geven en welke je zonder schade kunt gebruiken.

In de obesitaskliniek moet degene die zijn streefgewicht niet haalt als boete een netto jaarinkomen betalen, de borg die bij binnenkomst gestort moet worden. Dat blijkt een prima motivatie. De paradox in het hele gebeuren echter is dat er ook een wereld is waar men gebrek heeft aan voedsel.
Het anorectische meisje Hedwig dat met haar rijke vader meekomt zorgt er voor een spanningsveld tussen twee contrasten. Ze is een uithangbord van zelfdiscipline tegenover de mannen die zich in het zweet moeten werken onder toeziend oog van gecertificeerde trainers en diëtisten. Mannen met slappe buikspieren en weinig doorzettingsvermogen op het gebied van voeding. Nadine denkt er af en yoe her hare van: “Walging werkt zich als gal naar de keel ……. wie in de greep van een obsessie verkeert, is een onbereikbare zombie.”

Derek gaat naar naar Reykjavik in IJsland voor een presentatie om zijn formule te promoten. Echter, bij de soundcheck gaat er zoveel mis dat faalangst en plankenkoorts hem doen besluiten zich terug te trekken in een hotel op Schiphol. Op de namenlijst zag Derek andere sprekers over nieuwere technieken gepland staan, met thema’s als water assisted liposculpture, een weefselsparende afzuigtechniek, cryolipolyse, of ultrasound om de celwand van de vetcel te vernietigen, Slimming Without Surgery Is An Illusion, maag verkleining met een band-, lap-, ring-, ballon. Het zijn de meest recente mogelijkheden. Derek komt tot de conclusie dat zijn verhaal er een is uit de oude doos en niet meer van deze tijd.                                     Daarbij komt zijn slechte geweten. Door op een creatieve manier te boekhouden en vooruit te lopen met uitgaven en onverantwoorde investeringen heeft hij geprobeerd de eindjes aan elkaar te knopen. Voor zijn nieuwe franchise-ideeën zou een accountantsverklaring nodig zijn, waardoor de financiële wanorde aan het licht zou komen. Nog een reden om te vluchten en tijd te nemen voor zichzelf.

Als een en ander duidelijk wordt raakt Nadine het vertrouwen in haar man kwijt en stort ze haar hart uit bij vriendin Marise. Ze heeft zich nooit met de financiën bemoeid en ziet nu, te laat, dat er op hun rekening geen zestien keer een jaarinkomen staat, maar amper honderdduizend euro. Hoe moet dit verder gaan?

Renate Dorrestein schetst het hele eet-en leefstijl-gebeuren met ironie en humor. Zo ook een prikkelende eet-herinnering van Nadine met een Libanees in Londen. Via hem komt ze in een harem terecht, waar ze overvloedige maaltijden voorgeschoteld krijgt, die haar smaakpapillen verrassen en voor volledige ontspanning zorgen. Daarnaast maakt ze af en toe de absurditeit van ons mensen duidelijk. Indruk-wekkend is de precisie van het verhaal over cacaoproductie. Het is een verhaal om de wereld wakker schudden en de mannen te provoceren.

Zeven soorten honger is “voedsel voor de geest”, zoals uitgeverij Podium vermeldt op de achterflap, en een schitterende, realistische roman. De titel verwijst naar de invloeden van buitenaf- en van binnenuit die hongergevoel kunnen veroorzaken. Ze krijgen allemaal een plek.

Renate Dorrestein (1954) neemt een unieke plaats in binnen de Nederlandse Letteren. Haar romans werden genomineerd voor vele literaire prijzen en ze ontving de Annie Romein-prijs voor haar gehele oeuvre, “Omdat haar werk zo eigenzinnig en onweerstaanbaar is“.

Uitgeverij       Podium, 2016
Pagina’s         269
ISBN              978 9057 598 012

Recensie: Anneke Balk, december 2016

image_pdfimage_print
Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Powered by: Wordpress
Geverifieerd door MonsterInsights