Recensies

‘Het boek Hauser’ door Annemarie Estor & Lies van Gasse

Eigenlijk is dit niet echt een recensie, maar eerder een uitnodiging aan een andere lezer om mij in het ongelijk te stellen…

Toen ik de eerste keer Het boek Hauser zag liggen in de Vrouwenbieb, dacht ik “da’s een lekker ding”. Leuke illustraties lachten mij toe vanaf de voorkant: beetje collage, beetje grafitti-achtige stijl. Poesieplaatjes, postzegels. Rood! Binnenin zag het er ook erg leuk uit: beetje Art Brut-aandoende tekeningen, die op andere pagina’s ook erg iets hadden van een moderne comics-stijl. Zo te zien veel inkt, guache, potlood, plaksels en andere gemengde technieken. Daarnaast poëtische korte regels, zinnen als “Zwervend in lossige druppels ben ik een mistbank die laag over / het landschap verglijdt klapschriks veel zwermen van wit hyacinten”. Dat zag er goed uit! Alleen, ik had er toen nog geen tijd voor…

Het boek bleef liggen. Geen van de recensenten durfden het aan, leek het. Misschien een te raar boek?

Ik nam het op een dag dan toch maar mee naar huis, aangemoedigd door de bieb. Het kwam er niet zo van, ik had te veel dingen aan mijn hoofd. Het boek werd minder en minder recent. Het leek de hele tijd in de weg te liggen als ik iets anders wilde pakken.

Deze zomer nam ik het mee op vakantie, nu moest het er van komen. Maar ik was druk met door mijn enkels zwikken en vallen op straat, dus het boek bleef maar liggen. Thuis sprak ik mij zelf disciplinerend toe: kom op, lees het gewoon, het ziet er leuk uit. Je wilt toch ook zien, hoe het zich verhoudt tot het (waargebeurde) verhaal over Kasper Hauser, de vondeling zonder taal? Met, dat moet ik toegeven, enige tegenzin uit schuldgevoel begon ik te lezen.

Het boek ziet er nog steeds hartstikke leuk uit. Het is een soort epos -een lang gedicht (139 pagina’s, incl. illustraties)- over een zieke Hauser die op reis gaat. Desoriëntatie, verpleegsters en een doodswens domineren in een en Midden-Oostelijke omgeving. Toch klikt het niet tussen mij en dit boek. Ik leg het na twee hoofdstukken terug op de stapel met te recenseren boeken.

Wat staat mij tegen? Te veel “O!’s . Ik vind de taal te nadrukkelijk poëtisch, te nadrukkelijk min of meer hermetisch. Het is mij iets te zwaar, ik had wat lichters of speelsers verwacht gezien de dynamische illustraties. Misschien wat meer richting jeugdpoëzie, iets meer bekrachtigends.

Je kunt de schrijfsters moeilijk kwalijk nemen dat ze voor de vorm van een lang gedicht kiezen. Maar mijn smaak is het niet: ik vind de ‘verheven’ stijl te veel schuren met de illustraties (op de niet-lekkere manier). Het is niet voor mij.

… maar misschien voor iemand anders? Wie neemt de handschoen op (om in de conventies van de oorspronkelijke Kaspar Hauser uit begin 19e eeuw te spreken)  en vertelt mij wat er eigenlijk echt leuk is aan dit boek?

Uitgever           Wereldbibliotheek, 2013
Pagina’s           143
ISBN                 978 9028 425422

Recensie door Jonna, september 2016

image_pdfimage_print
Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Powered by: Wordpress
Geverifieerd door MonsterInsights